Het was geen minimalistisch regen maar wel repetitieve regen toen zaterdag het tweedaags Walden festival begon in het Brussels Leopoldpark. Het was gieten. Toch was de derde editie van dat festival uitverkocht. Maar de tent hield stand en zo ook het publiek. En dat was veel talrijker dan bij de twee vorige edities.

Brussels Philharmonic en Lorenzo Gatto.

Starten met de Brussels Philharmonic en Lorenzo Gatto én uitpakken met drie minimalisten van niveau, David Lang, John Adams en Philip Glass, dat is pas een aantrekkelijke affiche. De buien waren David Lang met zijn Heavy Weight compositie nog gunstig gezind. Het was maar eventjes wachten tot die bui voorbij was. En de klank in de tent viel best mee, ook al waren tent en podium van mekaar gescheiden.  En je hoort meteen een Amerikaanse componist aan het werk. Een werk dat in al zijn eigenheid doorspekt is met het Amerikaanse klank-erfgoed. Strijkers, blazers en percussie samen, soms zwaar dan weer licht en natuurlijk ritmisch en repetitief.  John Adams’ inspiratiebron voor z’n opera Nixon in China leverde hem nog een werk op waarmee hij Mao ten tonele kon voeren. “The Chairman Dances the Foxtrot.” Een galopperende foxtrot, dansante muziek, bijna entertainment met die brede orkeststrepen, ritmisch alom. Een orkestrale basso continuo met daar bovenop gracieuze melodische lijnen. Ernstige muziek maar ook weer geen doorsnee filmmuziek en de jazzy sfeer is nooit veraf.

Brussels Philharmonic met Lorenzo Gatto (viool) en dirigent Tom De Cock (foto Roger Creyf)

Toch altijd erg leuk om kennis te maken met iets anders dan het “klassieke” repertoire. Maar daar is Brussels Philharmonic heel bedreven in, kundig geleid door dirigent Tom De Cock.

Hoe aangenaam om vanaf de eerste vioolstreken van Lorenzo Gatto onmiskenbaar dat idioom van Philip Glass te herkennen, zijn eerste vioolconcerto. Een solist op die minimalistische en repetitieve achtergrond een plaats te geven is toch wel wat ongewoon in het genre. Een rol meer dan voortreffelijk en meeslepend ingenomen door Lorenzo Gatto. De violist lijkt ver voorbij de codes van zijn wedstijdverleden te zijn aanbeland. Elk werk kreeg zijn regenbui maar het was een echte wolkbreuk die bijna de mooiste en stilste passages die  Gatto speelde overstemde Maar dat kon bij velen de ontroering over dit terecht populair geworden werk niet wegnemen. Staande ovatie natuurlijk.

Tania Giannouli trio

Tijd dan voor wat jazz, maar wel in een vreemde combinatie van piano, trompet en oud. In jazz is alles mogelijk en zeker met de Griekse pianiste Tania Giannouli. Met een paar bijna wegdeemsterende noten begon ze haar optreden en ook Brussels trompettist Jean-Paul Estiévenart sloot aan met etherische klanken net zoals haar Griekse compaan de oud-speler Kyriakos Tapakis. “Fading Light” was dan ook de titel van het concert én van haar recentste album. De pianiste blijft in haar ondersteuning van de twee solisten ook weer minimalistisch én repetitief, met crescendo’s en diminuendo’s. En als de gedempt bedachtzame trompettist speelt lijkt “Kind of Blue” nooit veraf. Prachtig op mekaar ingespeeld zijn ze, ingetogen én opzwepend. Pure klasse.

Joep Beving

Joep Beving (foto Roger Creyf)

Van een totaal ander kaliber is deze pianist. Toen hij zich op zijn piano aan het opwarmen was , leek hij wel Bach aan ’t repeteren. . Heel in zichzelf gekeerd allenig bezig. Geen wonder dat zijn eerste album ook die titel draagt: “Solopsism”.

Hij brengt Peaceful Piano. En inderdaad in neo-klassieke termen heet dit eenvoudig minimalisme. Zijn eerste aanslagen doen me meteen denken aan die andere “eenvoudige” pianist Erik Satie. Een stilte pianist is hij in elk geval en vraagt het publiek pas te applaudisseren als hij  teken doet. En dat publiek is helemaal mee en kijkt zelfs met kwade blik opzij naar  het cateringpersoneel als dat nog te veel lawaai maakt. Het klinkt allemaal heel ontspannend, muziek voor in de lounge of de bar, of is dat te oneerbiedig uitgedrukt? Maar blijkbaar heel goed ontvangen en geliefd.