Miet Warlop is een vrouw met veerkracht. In 2004 werd haar leven door elkaar geschud. Compleet onverwachts stapte haar oudere broer uit het leven. Je kan dan in een hoekje kruipen en je overgeven aan je verdriet. Als beginnend kunstenares verwerkte ze haar verdriet en demonen in een voorstelling. ‘Sportband / Afgetrainde Klanken’, een cri de coeur: rauw, een hartverscheurend requiem voor een geliefde persoon.

Milo Rau, artistiek directeur van NTGent, vertelde haar jaren later dat het voor een kunstenaar goed is om af en toe terug te kijken en te reflecteren. Herdenkingen zijn een vorm van verzet tegen de vergetelheid. Ze vond het een interessante insteek. Vorig jaar blikte beeldend kunstenares Miet Warlop terug op haar levensparcours en theatergeschiedenis. Met een tussenperiode van bijna twintig jaar herneemt ze hetzelfde materiaal: de allesverslindende pijn is door de jaren heen gepolijst, getemperd. De wereld is niet blijven stilstaan, draaide door. Dit resulteerde in een intense, stomende voorstelling vol levensdrift.

One Song – Histoire(s) du Théâtre’ is het vervolg op ‘Sportband / Afgetrainde Klanken’, een vorm van catharsis, waanzinnig energievretend, een marathon en uitputtingsslag van een uur. Ze laat de tijd als het waren struikelen door de versnellingen.

‘One Song’ is gebaseerd op de bekende reeks Histoire(s) du cinéma van de Franse cineast Jean-Luc Godard. Warlop is na Faustin Linyekula, Angélica Liddell en Rau zelf nog maar de vierde regisseur die de eer kreeg om in deze reeks een werk te maken. Het werd vorige zomer dé revelatie op het Festival d’Avignon.

Scènebeeld

Je waant je in een sportcomplex. Aan een hoge mast wappert een vlag. Er staat een stevige houten tribune met erboven nog een plekje voor de commentator, een evenwichtsbalk, een loopband, een matje met een contrabas op de zijkant gerold, een 4-tal drumstellen op enkele meters van elkaar in een strakke lijn opgesteld, een Zweeds klimrek.

De commentator met drie benen begroet het publiek door een megafoon. De stem is vervormd, hier en daar schemert een woord Frans door, maar het is meer koeterwaals dat ze spreekt. De supporters, getooid met de sjaal van hun club, druppelen een voor binnen. De commentator ratelt er maar op los. Even later verschijnen de sporters. Atleten die zich consciëntieus en gefocust op de wedstrijd voorbereiden, hun spieren los en warm maken. Ze worden opgeroepen voor de wedstrijd en aan het publiek voorgesteld.

Bij de voorlaatste krijgt de commentator de slappe lach. Zo aanstekelijk dat het publiek begint mee te lachen. Dan maken de performers quasi het onmogelijke waar. De violiste staat op de evenwichtsbalk, speelt niet alleen, maar doet daarbij nog allerlei oefeningen in navolging van Nina Derwael. Zanger Wietse Tanghe loopt een afmattende marathon op de loopband en maakt het zichzelf niet gemakkelijk door dat zowel voorwaarts te doen als ruggelings naar het publiek. Je denkt constant: “Nu of laat loopt het mis en kiepert hij er af”. Het lied is een langgerekte gepijnigde klacht: “Ren voor je leven totdat je doodgaat. Totdat ik doodga. Totdat we allemaal doodgaan. Klop, klop, klop, Wie is Daar? Het is je verdriet van vroeger….”

De contrabasist bespeelt op de rug liggend zijn instrument en doet daarbij sit-ups. Nog een andere performer staat aan het klimrek met keybords op en neer te springen dat het een lieve lust is. De percussionist rent van het ene drumstel naar het andere, de drumslagen zwellen luid en doordringend aan. Een chearlaeder beweegt constant achteraan op het podium van links naar rechts. Een metronoom bepaalt meedogenloos het ritme, snel, sneller, razend snel in een wildwaterbaan en orgie van klank en beweging, aangemoedigd door de supporters. Tussendoor een moment van slow motion om op adem te komen om er dan weer knallend in te vliegen.

Er valt regen, eerst enkele druppels die stilaan aansterken in een plensbui. De natte boel mogen de performers ook nog opruimen. Dan begint het afjakkerende tempo van voren af aan. Maniakaal in een mix van schoonheid en ongemak. Alle bewegingen verlopen eerst lineair: van voor naar achter, van links naar rechts, hoog en laag. Tegen het einde aan maakt de chearlaeder enkele rondtrekkende bewegingen rond het geheel terwijl hij een monotoon wijsje afdreunt om dan een tiental minuten rond zijn as te draaien als een derwisj. Na zovele jaren heeft de pijn om het verlies een plaats gekregen. Steekt niet meer als een dolk in het hart, is enigszins afgerond door de strijd om het bestaan.

Eerst gaan de supporters, compleet uitgeteld, tegen de vlakte op de tribune, gevolgd door de instrumentalisten en als laatste de chearlaeder. Een waanzinnige krachtinspanning, een oerkreet aan het leven in de mood: wij zullen doorgaan.

Ter afronding wordt een volkslied gezongen met de hand op het hart. Wat er ook gebeurt, As Time Goes By, daar diep binnenin blijft voor immer en altijd de herinnering levendig.

Het publiek was compleet overrompeld door deze tour de force.

Concept, regie & decorontwerp: Miet Warlop

Muziek: Maarten Van Cauwenberghe

Advies tekst: Jeroen Olyslaegers

Met: Simon Beeckaert, Elisabeth Klinck, Willem lenaerts, Milan Schudel, Melvin Slabbinck, Joppe Tanghe, Karin Tanghe, Wietse Tanghe, Rint Dens, Stanislas Bruynseels, Judith Engelen, Flora Van Canneyt, Luka Mariën

Productie: NTGent, deSingel, Festival d’Avignon

Gezien op: vrijdag 24 maart, 20u – deSingel