Voor het eerst regisseert Milo Rau een opera. Dat is al nieuws. Maar hoe verhoudt de veelbesproken theatermaker, cineast en socioloog – die met zijn Gentse manifest de laatste restjes burgerlijkheid uit de schouwburgen zandstraalde – zich tot het operagenre? In een essay in de persmap licht Milo Rau zelf toe hoe hij zijn eerste professionele ontmoeting met opera beleefde. Het geeft een toegang tot zijn regie van deze productie.

Voor zijn operadebuut koos hij La clemenza di Tito: Wolfgang Amadeus Mozarts laatste opera seria uit 1791 op een libretto van Caterino Mazzolà over een geïdealiseerde machthebber, de verantwoordelijkheden van de macht en de deugden van edelmoedigheid.

De Romeinse keizer Tito wordt geconfronteerd met een virulente haatcampagne tegen hem, die uitmondt in een mislukte aanslag, maar hij zal uiteindelijk al zijn belagers vergeven.

Is de grote Tito echt wel zo barmhartig?

In zijn regie onderzoekt Milo Rau wat de gevolgen zijn van Tito’s vergeving. Op die manier doorprikt hij de maskers van een elite die burgelijke kunst en eruditie gebruikt om haar verantwoordelijkheid in de maatschappij te ontlopen en om haar geweten te zuiveren.

Trouw aan zijn documentaire theaterstijl put hij ook nu uit de frontpaginas van onze samenleving en plaatst hij zijn versie van Mozarts opera in de glamoureuze hipsterwereld van een kunstgalerij naast mensen die op straat moeten slapen. Ook in deze productie geeft hij een stem aan diegenen die je niet verwacht op een operapodium.

Deze openingsproductie wordt gedirigeerd door niemand minder dan onze muziekdirecteur Alejo Pérez. Als Tito zien en horen we één van de beste Mozart vertolkers van onze tijd: de Britse tenor Jeremy Ovenden, op zich al een reden om naar deze productie te komen. Maar ook de andere soli zijn niet van de minsten. Als de jaloerse Vitellia zien we de Poolse sopraan Anna Malesza-Kutny. De Russische mezzo Anna Goryachova keert terug naar ons huis in de rol van Sesto. De Nederlandse mezzo Maria Warenberg was dit voorjaar één van de laureaten van de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang en maakt nu bij ons haar huisdebuut als Annio. Als Servillia en Publio maken we kennis met de twee nieuwe talenten van ons jong ensemble, respectievelijk de Zuid-Koreaanse sopraan Sarah Yang en de Zuid-Afrikaanse bas Rueben Mbonambi.

Deze productie ging in volle coronatijd in première in Le Grand Théâtre de Genève maar was enkel te zien in een online streaming. De Zwitserse pers sprak van ‘een mokerslag van een productie.’ Nu voor het eerst wordt de productie live gebracht zoals het hoort. Na Antwerpen, Gent en Luxemburg verhuist de productie naar de Wiener Festwochen, de nieuwe artistieke thuis van Milo Rau.