Kerstmis leek nog heel ver af op vrijdag 12 december. Toch wachtte in een uitverkochte Leuvense Begijnhofkerk een ‘Concerto di Natale’…
Het was een benefietconcert, Concerto di Natale Kerstmis in het 17de eeuwse Venetië, ten voordele van het KULeuven Rouwzorgfonds Léo Amoës waarvan Martijn Steegen, hoofd van de universitaire pastorale dienst, de werking toelichtte. Tweeëntwintig vocalisten en bijna evenveel bespelers van authentieke instrumenten stelden zich op rond dirigente Marleen Reynders. Allen in zwart, met hier en daar een toetsje warm rood: een bloempje, een sjerp, kokette schoentjes…
De opener wees onmiskenbaar naar Kerst: ‘Hodie Christus natus est’ van Giovanni Gabrieli. Ja, die kenden we wel. En Monteverdi, natuurlijk. En Francesco Cavalli ook. Maar, o wee, de andere namen op het programma! Benedetto Re, Alessandro Grandi, Caterina Assandre, Chiara Cozzolani! Evenveel onbekende namen en evenveel verrassende ontdekkingen. En daar schuilt nu net één van de vele eigenschappen van de sinds 1993 respectwaardige inspirerende bron, bezielster en drijvende kracht achter het ensemble Capella Nova, Marleen Reynders. Als master in de Musicologie, gespecialiseerd in de oude muziek, koos ze met kennis van zaken voor hemelse muziek die al vier eeuwen geleden schitterde in de San Marco en vele andere Venetiaanse kerken maar die de weg naar ruime erkenning gemist heeft.Tweestemmig, à 4, à 8, de muzikale weelde kon niet op.
Zo was de ‘Canzona à 4 in risposta’ uit circa 1607 van Benedetto Re een heerlijke confrontatie van de zachte zang van de barokcello en basblokfluit met de scherpe cornetto van Marleen Leicher en de viool van An Van Laethem. Het motet ‘O bone Jesu’ van Monteverdi was een intense dialoog tussen sopraan Hanne Raport-Hautekiet en Brigitte Maes met haar puike dictie. In ‘Lauda Jerusalem’ van Francesco Cavalli was de theorbe van Walter Zwiekhorst de rode draad in een tapijt van klanken. ‘Duo Seraphim’ van Caterina Assandra liet drie mannenstemmen perfect in mekaar vervloeien, die van de tenoren Jan Peters en Kris de Bruijn en van de warme bas Kris Lemmens, die tijdens zijn opleiding een graantje van de mosterd haalde bij icoon Lucienne Van Deyck in Mechelen.
Alsof dat nog niet mooi genoeg was, zetten toen cello en blazers een vrolijk ‘Laetatus sum’ in. De invallende stemmen en het stuwend ritme bevestigden het: toch een pluim voor Monteverdi en zijn ‘Vespro della Beata Vergine’.
Het sluitstuk ‘Magnificat Primo’, ook van Monteverdi, gaf zelfs de indruk van feestelijk klokgelui. Dit, samen met de enthousiaste inzet van alle uitvoerders, de vriendschappelijke sfeer en de begrijpelijke voldoening van de te bescheiden dirigente Marleen Reynders, verdiend in de bloempjes gezet, brachten Kerstmis wel heel dicht bij.
