Net zoals we allemaal al dan niet traumatische sporen meedragen van de Covid lock-down, lente 2020, liet de 37-jarige componiste zich inspireren door de paradox tussen de onophoudelijke sterfgevallen en de teugelloze levensdrang. Een duidelijke verwijzing hiernaar zijn de finale, na een tiental minuten, zeven akkoorden waarmee de cello als met klokslagen én de algemene rouw evoceert én het uur waarop de wereld stilhield om het zorgpersoneel te huldigen. Om al die emoties weer te geven bestrijkt Andrea Casarrubios het hele register van de cello, tot de hoge do toe en vraagt ze uitdrukkelijk in de partituur “Play the melody on the C string singing with a husky flamenco-like sound”. Eens Spaanse, altijd Spaanse…, maar ook Amerikaanse, die in een niet aflatend ‘moto perpetuo’ verwijst naar de stad-die-nooit-slaapt.

Bijna naadloos belanden we bij de New Yorkse Caroline Shaw, de best bekende en meest veelzijdige van de drie vrouwelijke gezichten van de CD. “In manus tuas” voor cello solo is een intimistische combinatie van Shaw’s eigen visie als componiste- interprete met de vrijheid die de hedendaagse Amerikaanse muziek opeist. Eerder dan de  minimalistische toer op te gaan, mondt een spel van klanktexturen, tempowisselingen en herhalingen van harmonische sequensies uit in een subtiele sonore verwijzing naar Thomas Tallis. Eenzelfde teruggrijpen naar wat ze zelf “een continuo uit de 17de eeuw” noemt en het ongebondene van een John Cage is te vinden in  “Boris Kerner”. Hier verrast en amuseert Shaw met de aanbreng van, jawel, bloempotten, waarvan ze het aantal, de omvang en de manier van bespelen ‘met warmte of met luminositeit’ op de partituur bepaalt.

Reena Esmail werd geboren in 1983 in Los Angeles en slaat een brug tussen de Westerse muziek en haar culturele Hindou-achtergrond. De traditionele raga’s liggen aan de basis van zowel “Varsha” als van “Sandhiprakash”, hindi voor ‘samenvloeien van het licht’: suggestieve titel voor deze overvloed aan melodische poëzie, die tot bezinning uitnodigt.

De eerste keer dat ik Pierre Fontenelle live meemaakte, speelde hij me van mijn stoel met het “Concerto for Cello a Wind Orchestra” van de exentrieke Friedrich Gulda (1930-2000). Een bis die hij koestert is “Julie-O” van de Amerikaanse cellist MARK SUMMER (°1958) (strook 8), bijna een meezingertje van echo’s uit de muzikale smeltkroes van over de plas. Toen ik hem op Klara hoorde was dat samen met accordeonist-arrangeur Frin Wolter in het guitige “Three Dots and a Dash” van de Punch Brothers, een bluegrass-formatie die de Amerikaanse folk met verve verdedigt (strook 5).

Die diversiteit, de originaliteit, het dynamisme, het enthousiasme, het palmares, de onderscheidingen, waarbij de Fuga Trofee 2024 en ‘Namurois de l’année 2020’ en de carrière die hij als jong autodidact uit Seattle in België uitbouwt, zijn voor Pierre Fontenelle een veelbelovend visitekaartje. Wanneer, halverwege de CD, Andrea Casarrubios – weer zij – de elegische sfeer van haar 15 minuten durende compositie “Speechless” een verrassende wending geeft en de vibrafoon, de cymbaal en vooral de marimba van percussionist-componist  Max Charue (°Charleroi 1992) een intens schrijnende dialoog met de cello laat aangaan, weten we het al: het wordt sprakeloos wachten op de Belgische tegenhanger van deze verrassende eersteling.

Niet onbelangrijk is het verzorgde aspect van de CD: een minimum aan plastiek, een informatief tweetalig inlegboekje, handig te hanteren, aantrekkelijk gedocumenteerd.