Er wordt – althans discografisch – in de winter heel wat afgereisd. Er is alweer een nieuwe Winterreise verschenen en tien tegen één dat het niet de laatste zal zijn. Ditmaal zijn het de bariton Andrè Schuen en de pianist Daniel Heide, het liedduo dat zich al eerder zeer verdienstelijk maakte met hun visie op de mooie molenaarsdochter (hier besproken). Mijn conclusie was toen dat sprake was van een bijzonder fraaie, idiomatische vertolking van een groot zanger die bovendien het voordeel genoot van een pianist met wie hij al lang samenwerkt, die hem precies, zo niet intuïtief aanvoelt en door zijn spirituele aandeel een waardige partner is gebleken voor Schuens met veel stamina geladen zangkunst. Dat het kortom neerkwam op muzikale synergie in optima forma.

Dat is – evenals beleggen trouwens – uiteraard geen enkele garantie voor de toekomst, maar gelukkig hebben we hier opnieuw te maken met een ronduit formidabele lezing waarin de diep gelaagde expressie van deze huiveringwekkende liederen optimaal tot gelding komt. De sleutelwoorden zijn opnieuw tekstinzicht en muzikale verbeelding, wat tot grootse resultaten leidt. Kortom, dit is liedkunst van zeer hoog gehalte en daarmee is het belangrijkste gezegd.

Op dit album zijn twee musici aan het ‘woord’, die echt verhalend kunnen interpreteren, niet uit zijn op calculerende effecten, maar zich het passende en daardoor overrompelende affect eigen hebben gemaakt die de toehoorder als het ware aan zijn stoel nagelt. Het psychologisch drama ontvouwt zich aldus op direct aansprekende wijze, vervuld van geleidelijk toenemende vervreemding (Der Wegweiser), de protagonist zich bewegend in een landschap dat geen mededogen kent. Het slotlied, Der Leiermann, verglijdt in ijzingwekkende stilte.

De fraaie opname werd al in december 2019 gemaakt in het Schubert-mekka Hohenhems. Waarom dit album eerst nu werd uitgebracht is mij een raadsel. De wegen van muzieklabels zijn soms ondoorgrondelijk…