OEF !!! E i n d e l i j k !! Ja eindelijk, na decennia verkommering, neen, verkrotting met opzet door de eigenaar van het gebouwencomplex waar het Nederlandstalig en Franstalig conservatorium van Brussel in gehuisvest waren en terug zullen worden, is er zicht op een positief inspirerend muziekhuis. Klassiek Centraal was bij een unieke rondleiding waar tekst en uitleg werd gegeven over de stand van zaken.
Als alles naar wens verloopt met de bouwwerken die in januari 2026 starten, zal in september 2029 het nieuwe academiejaar ‘2029-’30 van start kunnen gaan in het zwaar gerestaureerde, gerenoveerde, gemoderniseerde, uitgebreide complex van historisch waardevolle en nieuwgebouwde panden. Je kan er zeker van zijn dat de politici in een lange rij zullen aanschuiven om de lintjes van de heropening te mogen knippen om zo de pluimen op hun hoeden te steken. Maar in alle ernst: de politiek in zijn geheel is verantwoordelijk voor de verkrotting van de gebouwen, het wanbeleid, het nalatig zijn wat tot het verregaand verval leidde. Beschamend tot en met.
De nalatigheid heeft tot gevolg dat de bouwwerken enorm duur zullen zijn en de begrote kosten overstijgen – denk alleen al aan de inflatie, duurder wordende grondstoffen en loonkosten, steeds strengere eisen voor renovatie en nieuwbouw en noem maar op… Anderzijds, ondanks de miljoendans die weliswaar te verantwoorden is, krijgt de volgende generatie op te leiden musici een geheel dat terug een voorbeeld zal zijn voor heel de wereld, net zoals het ooit was toen architect Jean-Pierre Cluysenaar (Kampen, 28 maart 1811 – Brussel, 16 februari 1880) het conservatorium op de wereldkaart zette. Het was het allereerste met een eigen volwaardige concertzaal – die trouwens perfect zal gerestaureerd worden en terug in de oorspronkelijke kleuren zal schitteren – en dat was revolutionair.
De lijdensweg wordt, zo ziet het er in elk geval naar uit, een ‘leidensweg’. Geen gebouw meer om depressief van te worden en je alle zin tot musiceren te ontnemen, maar een waar (t)huis waar je muziek zal ademen, eten en drinken.
Geen dank aan de politiek, alle dank aan gedreven kunstliefhebbers
Kort na de opstart van ons magazine Klassiek Centraal, ontvingen we een bericht van de toen een nog even onbekende vereniging als Klassiek Centraal: Conservamus. Er hadden al ludieke acties plaatsgevonden van studenten met gratis concerten op straat en dergelijke om de verkrotting van de gebouwen aan te klagen. Er werd een petitie opgestart en kijk, we konden met ons heel jong magazine meer dan 2.000 handtekeningen verzamelen in een mum van tijd. Zelfs de UGent nam de petitie over. Het werd een win-win situatie voor zowel Conservamus als Klassiek Centraal, een onverwachte aangename bijwerking voor ons want wie had nu dat snelle succes kunnen verwachten? Wij wilden gewoon handtekeningen.
Net geen volle 20 jaar later staat Conservamus veel verder. Dankzij aanhoudende druk langs alle mogelijke kanten, slaagde men er in na al even aanhoudende politieke onwil en zelfs vijandigheid, de verschillende overheidsneuzen in dezelfde richting te wringen en de fondsen vrij te maken. De politieke instellingen hadden als een slecht huisvader gehandeld. Doe dat maar eens met je eigen huis, je weet hoe zwaar je voor verkrotting en leegstand wordt belast…
Het herwaarderingsproject is groots maar niet megalomaan
Misschien zijn er politici mee in de boot gestapt omdat ze houden van grootse projecten die (mogelijk) megalomaan zijn. Wie de plannen inkijkt, beseft dat er niets aan het toeval is overgelaten, dat alles zeer doordacht is, dat met alle noodzakelijkheden rekening is gehouden en dat er niet naast de schoenen wordt gelopen. Er is geen grootheidswaan aan zet, niks megalomaan hoe groots en verregaand sommige ingrepen ook mogen zijn. Er is niet alleen de verplichte externe en interne grondige restauratie van de geklasseerde gebouwen, er komt ook een grote nieuwbouw die de lelijke nieuwbouw uit de jaren ‘60/’70 vorige eeuw vervangt. Daar komt niet alleen een nieuwe traphal met veel lichtinval, maar ook wat er nooit was, een degelijke repetitiezaal en een kamerconcertzaal zullen gebouwd worden, naast een aantal nieuwe lokalen groot en klein. De bibliotheek krijgt een nieuwe plaats, er worden tuinen voorzien die wel wat anders zullen ogen dan de huidige chaotische verzakkende rommelhoop. Er komt zoveel meer waar het les geven en krijgen, het studeren, repeteren, concerteren, beleven centraal staan.
Ja, dit is hoopvol en verademend. We kijken samen met alle betrokkenen uit naar de dag dat de lintjes geknipt worden door liefst geen politici, maar door zij die nooit opgaven om dit allemaal te kunnen verwezenlijken. Mensen begaan ‘na hun uren’ met het verleden, heden en de toekomst van zeer degelijk muziekonderricht op hoog niveau in een geschikte omgeving. De mensen die Conservamus groot gemaakt hebben, die volhielden met alle dagen op de nagel te kloppen, die veel geld en tijd investeerden en financiers aantrokken, die architecten en bouwondernemers over de brug kregen en nog heel wat meer mensen en instellingen en bedrijven konden warm maken en wonderwel de hele reeks betrokken overheden die ons land rijk is, ook mee op de kar kregen zodat de hoofdstad van Europa krijgt waar ze recht op heeft: een volwaardig gebouwencomplex waar muziek leeft en waar nog liefst zeer vele jaren generaties jonge mensen zich naartoe geroepen mogen voelen om zich te laten vormen tot de musici van de toekomst.
Op de website ‘Beliris’ vind je uitgebreide info over het project.
