Belgische componist, concertpianist en dirigent François Glorieux is overleden. De veelzijdige Kortrijkenaar liet zijn stempel achter in diverse muziekgenres, van jazz tot klassiek, van pop tot wereldmuziek. Zijn oeuvre omvat meer dan 300 prachtige composities, en voor zijn onschatbare bijdrage aan het Belgische muzikale erfgoed werd Glorieux onderscheiden met de titel van ridder. We eren zijn blijvende invloed op de muziekwereld en herinneren ons zijn legacy met dankbaarheid. Ter herdenking van zijn overlijden, herpubliceren we het overzicht van zijn verwezenlijkingen.
François Glorieux (°1932) begon zijn muzikale tocht op jonge leeftijd. Als kleine jongen vond hij al snel zijn weg naar de piano. Hij improviseerde op het instrument en schreef zijn eerste composities. Op zeventienjarige leeftijd verliet Glorieux zijn geboortestad Kortrijk en trok naar Gent om daar aan het Conservatorium zijn muziekstudies verder te zetten. Daar volgde hij lessen piano bij Marcel Gazelle en compositie bij George Lonque.
Zowel op nationale als internationale podia wist Glorieux als concertpianist een naam voor zichzelf te maken. Hij genoot de steun van onder meer de Belgische dirigent André Cluytens alsook het respect van andere pianisten zoals Arthur Rubinstein en Yves Nat.
Glorieux’ compositorische stijl werd sterk beïnvloed door zijn toevallige ontmoeting met de Amerikaanse big band pionier Stan Kenton. Na hun ontmoeting was Glorieux gefascineerd door de warme klank van koperblazers. Als concertpianist reisde hij de wereld rond en kwam hij in contact met verscheidene muziekculturen. Latijns-Amerikaanse en Caribische muziek wisten in het bijzonder zijn interesse te wekken. Daarnaast bestudeerde Glorieux werken van onder meer Paul Hindemith, Igor Stravinsky en Ralph Vaughan Williams. Al deze invloeden assimileerde Glorieux in wat zich vertaalde als zijn typerende rijke muzikale taal.
Verschillende van zijn werken worden dan ook gekenmerkt door niet-klassieke stijlen. Zo kent Manhattan Op. 20 (1974) invloeden van jazz, zijn ragtime-elementen verwerkt in Hello Mister Joplin (1982) en maakt The Legend of Bruce Lee (1982) gebruik van Chinese instrumenten.
Maar met al deze verschillende invloeden vergeet Glorieux zijn Belgische achtergrond niet. Zo maakte hij gebruik van instrumenten zoals de vibrafoon en het glockenspiel om de Belgische kust te verklanken in The Ostend Fisherman Wharf by Night (1988). Ook zijn meest recente werk Antwerp Hymn (2021) voor strijkensemble was een ode aan de stad waar hij sinds 1965 vertoeft. Het werk ging in première tijdens Klassiek aan de Schelde en werd gebracht door Great Globe Orchestra onder leiding van Robert Groslot.
Doorheen zijn carrière werkte Glorieux op regelmatige basis samen met dansgezelschappen en choreografen. Onder meer het Koninklijk Ballet van Vlaanderen (nu Opera Ballet Vlaanderen), het Nederlands Danstheater in Den Haag en het Nationaal Ballet in Amsterdam zijn enkele van de productiehuizen waarmee Glorieux samenwerkte. Zijn eerste collaboratie was het expressionistische Mouvements – Contrastes pour piano, cuivres et percussion (1962) samen met het Ballet van de XXste Eeuw.
Glorieux werkte ook samen met pop- en jazz-artiesten. Zijn bekendste samenwerking was misschien wel die met Michael Jackson. In 1989 trok Glorieux naar Los Angeles om samen met Jackson symfonische versies van MJ-hits op te nemen. Een van Glorieux’ succesvolste opnames was zijn plaat François Glorieux plays the Beatles waarop hij improviseerde op bekende Beatles-deuntjes. Met de LP wist hij goud te behalen in Japan.
Glorieux zet zich daarnaast in om ook jongere generaties warm te maken voor verschillende genres van muziek. Sinds 1977 is hij docent kamermuziek aan het Koninklijk Conservatorium van Gent. Daarnaast gaf Glorieux schoolconcerten in Europa, Amerika en Japan, was hij voor korte periode gastprofessor aan de Yale University en verzorgde hij talrijke masterclasses.
François Glorieux’s bijdragen aan de klassieke muziek werden meermaals erkend en beloond. Zo is hij ereburger van Kortrijk, Zoersel en Stabroek. In 2012 ontving hij de prijs “Give Soul to Europe” uitgereikt door de Europese commissie. Als kers op de taart werd hij in 2015 ridder in de Orde van Leopold II.
