Het is altijd een bijzondere meerwaarde wanneer een vakantie in het buitenland gekruid wordt met een concertbezoek. Wanneer dat concert dan nog plaatsvindt in de Wieskirche – een van ‘s werelds meest verfijnde barokkerken – krijgt de beleving iets magisch. In deze tot de verbeelding sprekende bedevaartkerk, waar muziek en bezinning elkaar ontmoeten, presenteert de Werkgemeinschaft Musik haar jaarlijkse zomerconcerten. Het zijn intense muzikale ontmoetingen die niet alleen boeien door hun keuze van het repertoire, maar vooral door de unieke uitvoeringspraktijk.

Een inclusieve aanpak met generaties samen

Op maandagnamiddag 21 juli werd de nieuwe concertreeks geopend met een programma waarin romantiek en devotie hand in hand gingen. Een bijzonder aspect van dit concert – en van het hele project – is de inclusieve werkwijze van de Werkgemeinschaft Musik. Gedurende een week repeteren amateurmusici van alle leeftijden onder leiding van ervaren dirigenten en pedagogen aan een rijk programma. Naast het grote repertoire worden ook kleinere en verrassende werken ingestudeerd. Intrigerend is hoe generaties samenkomen in een gedeeld muzikaal proces. Zo viel het zogenaamde “Nachwuchsorchester” op, waarin jonge musici vol vuur speelden en duidelijk klaargestoomd werden om op termijn door te stromen naar het hoofdorkest. Opvallend was ook hoe jonge slagwerkers – soms amper tieners – onder begeleiding van hun leraren moeiteloos hun plaats innamen in de grote werken van Tsjaikovski en Finzi. Het was een plezier om hen aan het werk te zien!

Passionele Tsjaikovski in een hemelse ruimte

De aftrap kwam er met een gepassioneerde uitvoering van Tsjaikovski’s Romeo en Julia, een fantasie-ouverture die reeds talloze orkesten tot grootse expressie heeft geïnspireerd. In de akoestische rijkdom van de Wieskirche kreeg het werk een ontroerende gloed. De uitvoering was misschien niet in elk detail feilloos – wat in deze context geen bezwaar hoeft te zijn – maar de intensiteit en overgave van de musici maakten diepe indruk. Het was vooral de betrokkenheid van het volledige ensemble die ontroerde. Elke muzikant leek deel uit te maken van een groter geheel, één adem, één hartslag. Het zijn die momenten waarop muziek haar ware kracht toont: verbindend, oprecht en diep menselijk.

Kamermuziek als ontdekkingstocht

Ook de kleinere ensembles lieten van zich horen. Het strijkersensemble verraste met een elegante dialoog tussen Elgars lyriek en Piazzolla’s broeierige melancholie. Een onverwachte parel kwam uit de hoek van het blazersensemble: de Intrada van Leland Albert Cassard – een werk dat volledig uit de concertzalen verdwenen lijkt. In deze bezetting met harp en blazers bleek het een ware ontdekking: gelaagd, subtiel, maar ook speels. Het koor verraste met de tempeliershymne “Non nobis, domine” in de zetting van (vermoedelijk) William Byrd en die van Patrick Doyle (uit de filmmuziek van Henry V).

Ritmische energie en jeugdig vuur

Totaal anders, maar minstens even beklijvend, was Talkshow van Eckhard Kopetzki, uitgevoerd door het Body Percussion-Ensemble. Jongeren declameerden en klapten zich door een ritmische dialoog die fris en precies werd gebracht – het speelplezier spatte eraf. Het blazersensemble sloot af met een majestueuze versie van Alexandre Guilmants Grand Choeur in d. Het arrangement speelde optimaal in op de ruimte en op de natuurlijke klankrijkdom van het ensemble.

Een spiritueel hoogtepunt met Finzi

Het absolute hoogtepunt van de avond kwam in de vorm van een zeldzame uitvoering van For Saint Cecilia van Gerald Finzi – een ontroerende ode aan de patrones van de muziek. Dit werk, dat zelden klinkt op Belgische of Duitse podia, vond in de serene akoestiek van de Wieskirche een haast perfecte bedding. De ruimte leek als het ware gebouwd om dit poëtische en spirituele muziekstuk te dragen.

Meer dan honderd uitvoerders stonden op het podium – koor, orkest en solisten – en brachten het werk met een indrukwekkende combinatie van verfijning, toewijding en innerlijke overtuiging. De solopartijen waren niet toevertrouwd aan externe gastzangers, maar werden gezongen door leden van het koor zelf. Een sobere, maar bijzonder betekenisvolle keuze, die het gemeenschapsgevoel en de inclusieve filosofie van het project krachtig onderstreepte.

Finzi’s partituur – elegant en lyrisch, maar doordrongen van subtiele dramatiek – ontvouwde zich in deze uitvoering met grote zorg en bezieling. Vanaf de grandioze, plechtige ouverture tot aan het afsluitende loflied klonk een sterke innerlijke logica, gedragen door heldere orkestratie en een warme, overtuigende tekstbehandeling. De Engelse dichter Edmund Blunden leverde een tekst vol eerbied en poëtische kracht, die door Finzi tot een meditatief klankuniversum werd verheven.

Voor velen in het publiek voelde deze uitvoering als een openbaring: muziek die niet alleen klinkt, maar iets wezenlijks zegt – als lofzang, als gebed, als gedeeld moment van verbondenheid. Het werd een collectieve ervaring waarin de schoonheid van de muziek uitgroeide tot een eerbetoon aan de kracht van klank – én aan de betekenisvolle stilte die daartussen schuilt.

Meer dan muziek: een ritueel van verbondenheid

Zoals steeds is de Werkgemeinschaft Musik vijf weken lang te gast in de Landvolkshochschule Wies. Wat daar achter gesloten deuren groeit in intensieve repetities, komt uiteindelijk tot bloei in de verschillende concerten in de Wieskirche. Niet alles hoeft perfect te zijn – het is juist het hoorbare plezier aan het musiceren, de oprechte toewijding en de bijzondere sfeer die deze concerten zo bijzonder maken.

Het is een bezielde traditie die muziek verbindt met gemeenschap, vakmanschap en spiritualiteit. Wie de kans krijgt om deze concerten bij te wonen, ervaart meer dan een uitvoering: het is een gedeeld ritueel, een luisterervaring die raakt aan iets essentieels. In een wereld vol ruis en snelheid herinnert dit initiatief aan de kracht van samenklank en stilte, van verdieping en vreugde – gedragen door mensen, gevoed door muziek.