“Er zijn kamermuziekfestivals en er is Arte Amanti”. Zo vat de pianist Boris Kuznetzov het Arte Amanti International Chamber Music Festival samen, sinds de start in 2009. Wat begon als een bescheiden initiatief om jonge talenten in de klassieke muziek een podium te geven en concerten in kleinere steden en gemeenten te organiseren, is na zestien seizoenen uitgegroeid tot een groot kamermuziekfestival met meer dan vijftig concerten in het voorjaar 2024. Sinds het begin staat violiste Reinilde Leyers aan het roer en heeft een hele logistieke ploeg die haar ondersteunt. Het festival heeft zich ondertussen ook vanuit Vlaanderen uitgestrekt naar Nederland en Wallonië.
Jonge talenten
Van in het begin was het de bedoeling jonge talenten een podium te bieden op concerten waarbij ook gevestigde, vaak grote namen optreden. Meestal zijn het kamermuziekrecitals, soms speelt het kamerorkest van Arte Amanti, een adhoc orkest dat wordt samengesteld voor een aantal concerten per seizoen. Ook hier zitten jonge talenten samen met ervaren professionals zij aan zij, onder leiding van dirigente Reinilde Leyers.
Cultureel centrum De Stroming in Berlare was op 2 maart tot de nok gevuld voor een gevarieerd programma. Fluitiste Liesl Vanoverberghe en harpiste Evelien Vaneysendeyk beginnen met het fluit-harp concert van Mozart, KV 299. Fluit harp is een ranke, fijnzinnige combinatie, het zijn bijwijlen hemelse klanken die de zaal vullen. Na hun optreden vervoegen Liesl en Evelien hun collega’s in het orkest. Evelien doet dat met een stootkar waarmee ze de grote harp optilt en achterin het orkest neerzet. Een grappig zicht, hoe ze met haar kleine gestalte de enorme harp optilt en naar achter rolt.
Daarna komt klarinettist Emile Souvagie met zwierige tred het podium op. De jonge man is al solist bij het orkest van de Vlaamse opera. Je ziet het onmiddellijk, deze musicus is voor geen kleintje vervaard. Nog voor hij de klarinet aan zijn mond zet, maakt hij een soort kleine pirouette om de concertmeester een hand te geven. Wat is de klarinet toch een machtig mat instrument, in deze eerste rapsodie van Claude Debussy. Omdat hij zonder partituur speelt heeft hij meer bewegingsruimte, hij onderstreept zijn prachtige gave spel hier en daar met sierlijke nonchalante bewegingen. Speelde hij geen klarinet, hij was misschien balletdanser geworden. Na zijn optreden neemt hij op zijn beurt plaats bij de blazers van het orkest, net zoals de fluitiste en harpiste dat deden. Arte Amanti, één grote familie!
Slavisch
Violiste Delphine Anseeuw is de jongste solist vanavond, pas achttien maar al heel wat podium- en wedstrijdervaring. Ze is kersverse studente bij Philippe Graffin aan het Brusselse conservatorium. Ze maakt mooie brede frasen in de romance van Antonin Dvořak, een bij uitstek lyrisch stuk waarin we, na Mozart en Debussy, de Slavische wereld intrekken.
Slavisch is ook het laatste stuk van de avond, de rococo-variaties van Tschaikovsky voor cello en orkest. Solist is David Poskin, met zijn dertig jaar een rijpe ervaren solist, die in 2009 mee aan de wieg stond van Arte Amanti. Dat komt omdat hij de zoon van zijn moeder is. Dat zijn we allemaal, maar bij hem heet de moeder Reinilde Leyers. Je merkt hoe goed moeder en zoon, dirigeerstok en cello, op elkaar zijn ingespeeld. Wordt het thema van deze variaties soms wat huppelend gespeeld, David Popper speelt het meer portato, meer gedragen. Daarmee geeft hij het hoofdthema en het hele stuk meer gewicht en waardigheid. Inventiever en interessanter dan vele interpretaties van dit overbekende cellowerk.
Portret
Om een dergelijk festival jaar na jaar te organiseren heb je een hele equipe nodig om alle musici te engageren, contacten te onderhouden, de nodige fondsen te werven, concerten te plannen etc. Met een netwerk van vrijwilligers, lokale contacten en gulle sponsors is deze zestiende editie uitgegroeid tot het grootste festival voor kamermuziek in het land. Zo is er een droom waargemaakt, de droom om jongeren kansen te geven op het podium, de droom om grote namen in de klassieke kamermuziek dichter bij de mensen te brengen, naar kleinere steden en gemeenten.
Met haar overtuiging en wilskracht heeft Reinilde Leyers niet alleen een steen in de rivier geworpen, maar een heuse berg verzet. Haar enthousiasme en werkkracht zijn legendarisch. Eigenlijk zou elke musicus die in ons land actief is in de klassieke muziek, een groot portret van haar in de living hebben moeten hangen. Het portret van een grote dame waarvoor we elke ochtend een respectvolle buiging maken. Maar daar is de ijverige Reinilde Leyers te bescheiden voor, dat zou ze nooit toelaten.
