Tekst Yarrid Dhooghe
*** Net zoals altijd staat pianiste Anna Vinnitskaya’s techniek buiten kijf. Ook in haar nieuwe album met de vier ballades en vier impromptus van Frédéric Chopin op het programma valt hier niets op aan te merken. Maar maakt de pianiste, die in 2007 de Elisabethwedstrijd won, op muzikaal vlak het verschil met de vele opnames die er van deze composities bestaan?
Ongeïnspireerde ballades
Vooral Vinnitskaya’s vertolking van Chopins ballades komt ongeïnspireerd over, omdat ze de ballades allemaal op éénzelfde manier uitvoert. Nuance ontbreekt in haar pianospel, want elke introverte passage moet en zal bedroefd klinken, terwijl in de snelle passages altijd de dapperheid overheerst. Juist in die vluchtigere stukken muziek komen de onlogische afwisselingen tussen versnellingen en vertragingen in het pianospel eerder aarzelend dan wel zelfzeker over.
Neem nu Chopins Eerste ballade in sol klein. Vinnitskaya vertolkt deze relatief traag en heel afgemeten. Ze opent de ballade bescheiden en is zelfs wat te ingetogen, waardoor ze de luisteraar niet bij de lurven neemt. Die afgemetenheid zet zich door in de rest van haar vertolking van deze compositie. Dit is dus een heel andere ervaring in vergelijking met de recente opnames van Leif Ove Andsnes (2019) en Jean-Paul Gasparian (2019). Zeker eerstgenoemde zet zich als een echte rasverteller achter de piano, waardoor Vinnitskaya het brave schoolmeisje blijft, dat deze ballade uiterst verzorgd, maar zonder hartstocht speelt.
Meer muzikale nuance in de impromptus
Betere, maar wat schoolse en minder verrassende keuzes maakt Vinnitskaya in haar vertolking van de Impromptus, waarin ze soms haast poëtisch wordt. De buitenste delen van de Eerste impromptu zijn speels en frivool, al vindt ondergetekende het jammer dat Vinnitskaya wat op het gaspedaal lijkt te trappen in het middendeel van deze compositie.
Gelukkig gunt ze het trage middendeel in de Tweede impromptu meer tijd. Hierdoor komt de zwaarmoedigheid die deze passage kenmerkt helemaal tot zijn recht. In de Derde impromptu laat Vinnitskaya dan weer de bas mooi zingen in het tragere middendeel. Tot slot bouwt ze de vierde en bekendste impromptu, de Fantaisie-impromptu, vloeiend en logisch op.
Degelijk, maar zonder hartstocht
Anna Vinnitskaya’s interpretatie van Chopins ballades en impromptus is degelijk. Een feilloze techniek en een kwaliteitsvolle geluidsopname houden dit album recht, maar op muzikaal vlak overtuigt ze niet.
- WAT: 4 Ballades & 4 Impromptus
- WIE: Anna Vinnitskaya
- UITGAVE: Alpha Classical – ALPHA728
