Qua ballet was Mechelen ruim verwend en veel gewend. WAS, want klassiek ballet leek het laatste decennium zo goed als onbestaand. Gelukkig is er Aki Nishio. Een hele poos vóór Covid zagen we haar schitteren in ‘De Notenkraker’ (muziek Pjotr Iljitsj Tsjaikovski (1840-1893).
Ondertussen richtte ze, met de steun van de Fédération Bruxelles-Wallonie, in 2022 het Brussels City Ballet op, een dynamisch platform waar gediplomeerde en ervaren dansers zich kunnen lanceren en jonge talenten inspireren. Zo combineert Aki haar passie voor ballet – ze danst nog steeds – met haar pedagogisch talent – ze geeft les in twee Brusselse dansscholen – en met een flinke dosis doorzettingsvermogen en organisatorische know-how. Dat bezorgde Mechelen een gedroomd kerstgeschenk: twee opvoeringen van ‘De Notenkraker’.
Vier termen kunnen het spektakel omschrijven: enthousiasme, creativiteit, kleurenweelde, doeltreffende eenvoud. Dat was al duidelijk nog vóór het doek opging: een fel belicht Notenkrakerfiguurtje tegen het donkere gordijn. Toen dat opging, dompelde een eenvoudige statische achtergrond je in een chique living. Geen gesjouw of geschuif van decorpanelen. Wel een kerstboom, veel pakjes, druk over en weer geloop.
Het was feest, voor jong en oud. Hierbij een beloftevol aantal juniores, met – helaas – een te geringe vertegenwoordiging van jongens. Klara charmeerde, Fritz was een onverbeterlijke kwajongen, opa deed zijn dansje, Drossermayer (Glen Lambreacht) imponeerde; met zijn enorme zwarte cape herinnerde hij aan de tovenaar uit het Zwanenmeer. Nathaniel Moore, van vele ballettroepen van Brussel tot Canada thuis, was een opmerkelijke Muizenkoning. Hier en in de pas-de-deux viel het op welke aanpassing het podium van de Stadsschouwburg van de dansers vroeg. Ook de sneeuw verraste door zijn eenvoud: de eenvoudige, suggestieve projectie van Francis Mannaert toverde dwarrelende sneeuwvlokken op de achtergrond.
Akte 2 was een wervelende opvolging van solisten en leden van Étoile Ballet, Royal School of Antwerp en Pirouette Dans. Groepen en nummertjes vloeiden naadloos in mekaar over. Kleuren wedijverden in originaliteit: bordeaux versus roze, petroleumkleur versus mosgroen, marine versus turkoois. Bewegingen waren perfect afgestemd op effecten in de meeslepende muziek van Tchaikovsky.
Het was Aki, die deze originele, bewonderenswaardige choreografie bedacht had.
Het was Aki, die haar opzet had gepromoot, ondanks de bekrompen reacties van pers en Cultuurcentrum.
Het was Aki, die het publiek in het Nederlands toesprak, wat een attente compensatie was voor het overwegende Frans en Engels.
Het was Aki, die een nieuwe attractie van het Brussels City Ballet in Mechelen in het vooruitzicht stelde op zondag 25 januari 2026.
Het was Aki, die verdiend in de bloempjes gezet werd.
