Een Oostenrijks ensemble uit de Haydnstad ‘par excellence’, Eisenstadt, dat net op de Oostenrijkse Nationale Feestdag, onder het oog van de 13de vorst van Esterházy de Galantha, met een befaamd Strijkwartet van Haydn het derde concert van Amazing Haydn opent, kan het nog symbolischer?
Voor de gelegenheid was het Haydn Chamber Ensemble aangevuld met violiste Seina Matsuoka, die het in 2019 tot in de halve finale van de Elisabethwedstrijd bracht, en met de Oostenrijkse altviolist Maximilian Pammer. Dat Haydn Chamber Ensemble is een uitloper van het Haydn Trio Eisenstadt, dat meermaals in Mechelen te gast was. Rond cellist Hannnes Gradwohl scharen zich nu violiste Cornelia Löscher en pianist Luca Monti. Hun biotoop is de Weense Klassiek en Romantiek, met een vleugje hedendaags. Hun signatuur is een frisse blik op en respect voor traditie. Hun doel: het kamermuziekspectrum in zijn volle kleurenpracht aan bod laten komen. En dat lukte hen al van in het vijfde Erdödy Kwartet van Haydn. ‘Een zeemzoete melodie, een sprankelend thema, een almaar energiekere vaart, een ingetogen Cantabile, een Finale vol opzwepende, gepunte noten…’ Al wat het programmaboekje in het vooruitzicht stelde was er.
De piano erbij
Wie, in de volle wondermooie Sint-Janskerk, kende al het korte, charmante Allegretto WoO 39 van Beethoven? Weinigen wellicht. Wie het zeker kende was Maximiliane Brentano, hoewel ze maar tien was. Om zijn ‘lief vriendinnetje Maxe aan te moedigen bij haar pianostudies’ schreef de prille veertiger die Beethoven was én dit kleinood én later zijn Pianosonate n°30. Om naar uit te kijken was het Trio élégiaque van Rachmaninov. Buiten de term ‘etherisch thema’ en de vele interpretatie-aanduidingen van de componist zelf, valt elke omschrijving in het niet, vergeleken met de noten waarmee Rachmaninov de dood van zijn aanbeden mentor herdacht. Een intens vroeg eerbetoon aan alle overledenen, die we straks weer in de bloemen zullen zetten.
Even schrijnend, even mooi was het Notturno van Schubert. Een fijn uitgebalanceerde confrontatie van drie top-musici. De blonde Cornelia Löscher, die als 18-jarige haar solodebuut maakte met het Eerste Vioolconcerto van Paganini in het Mozarteum. Bij haar opnames valt een ‘hebbeding’ in het oog: ‘Hidden Gems’, vol werk van Pleyel, dat ze uitvoert met de Camerata Pro Musica en… met altviolist Robert Bauerstätter, die als lid van het Lissy Quartett vaak in Mechelen te gast was. Naast haar taak als docente viool en kamermuziek en haar eigen klas voor strijkers aan de Joseph Haydn Privathochschule in Eisenstadt, schreef ze – toepasselijk – ook ‘Gedichte zur Musik’.
Hannes Gradwohl, die zijn sporen al verdiende als lid van het Haydn Trio Eisenstadt, kreeg zijn ‘moment de gloire’ tijdens het romantisch duet tussen cello en altviool dat Schumann in het Klavierkwintet opus 44 bedacht. Altviolist Maximilian Pammer was een opmerkelijke tegenspeler. Discreet maar immer attent, straalde hij een ostentatieve speelvreugde uit. Vreugde brengen, dat doet hij ook via Live Music Now Wien, waarmee Yehudi Menuhin zijn overtuiging dat Muziek ook Therapie is verwezenlijkte. In dat licht worden concerten georganiseerd in sociale instellingen. Als je leest dat pianist Luca Monti kan terugblikken op masterclasses van grootheden als Hans Graf, Rudolf Buchbinder, Paul Badura-Skoda en Elisabeth Leonskaja, is het niet verwonderlijk dat hij prestigieuze prijzen won, in Wenen doceert en in Mechelen voor een pracht van een prestatie zorgde. Ook Oostenrijks was een heerlijk wijntje uit Burgenland dat de pauze opvrolijkte.
