Zondagochtend 14 september werd Bozar het decor van een adembenemend concert dat het publiek nog lang zal bijblijven. In een intieme setting, met de luisteraars rond de musici op het podium, creëerden violiste Maya Levy en pianiste Marina Saiki een sfeer waarin elke noot direct en intens werd ervaren. Wat deze ochtend zo bijzonder maakte, was de combinatie van virtuoze beheersing en onstuitbare passie, die beide artieste met een vanzelfsprekende natuurlijkheid uitstraalden.
Nog voor het eerste werk weerklonk, viel er reden tot vieren. Maya Levy kreeg officieel de Caecilia Prijs 2023 van de Vereniging van de Belgische Muziekpers overhandigd, een erkenning die haar plaats als een van de belangrijkste Belgische musici van haar generatie bekrachtigt. Dat zij deze onderscheiding mocht ontvangen op het moment dat ze het publiek zo dicht rond zich verzameld had, gaf de aanvang van het concert een bijzonder feestelijk en ontroerend karakter.
De opening met Birds in Warped Time II van Sōmei Satō was meteen een schot in de roos. Marina Saiki bouwde een klanklandschap van repetitieve arpeggio’s, als een mechanisch maar bezield uurwerk dat nooit stilvalt, terwijl Maya Levy daarboven melodieën uittekende die tegelijk etherisch en geladen klonken. Het samenspel tussen de Japanse subtiliteit en de Europese verfijning werd hier tastbaar en hield het publiek in gespannen aandacht.
In de Sonate in d, op. 9 van Karol Szymanowski toonden beide musici hun vermogen om jeugdige gloed en volwassen zeggingskracht te verenigen. Marina Saiki liet de gul uitgesmeerde pianopartijen zingen met een kleurenpalet dat reikte van zinderend krachtig tot fluweelzacht, terwijl Maya Levy de vioolstem vormgaf met een intensiteit die getuigde van haar diepe affiniteit met dit repertoire. Vooral in het langzame deel klonk een ontroerende dialoog, waarin de contrasten tussen pizzicato en lyrisch strijkspel tot een innige expressie werden verheven.
Met Ravels virtuoze Tzigane bereikte de ochtend zijn climax. Dit stuk, berucht om zijn technische moeilijkheden, werd door Maya Levy gebracht met een bravoure die het publiek in vervoering bracht. Haar Guarneri-viool uit 1702 klonk in haar handen als een instrument dat geen geheimen meer kende, en elke glissando, dubbele greep en flitsende pizzicato vloeide met betoverende vanzelfsprekendheid uit haar spel. Marina Saiki ondersteunde dit vuurwerk met een rijke, pulserende klank die de energie steeds verder opstuwde tot de overweldigende finale.
Beide artiestes beschikken over indrukwekkende palmares. Maya Levy, laureate van de Karol Szymanowski Competitie en Supernova, en sinds kort gelauwerd met de prestigieuze Caecilia Prijs, bevestigde opnieuw haar plaats in de internationale top. Marina Saiki, gevormd aan het CNSMD in Parijs en gesteund door onder meer de Fondation Meyer, liet horen waarom ze wereldwijd geroemd wordt om haar verfijnde toucher en haar vermogen om licht en menselijkheid door te geven via de muziek.
Wat dit recital zo uitzonderlijk maakte, was niet enkel de onberispelijke techniek of de zorgvuldig gekozen programmatie, maar vooral de hartstocht waarmee beide musici hun publiek wisten mee te sleuren. Hun spel was niet alleen een demonstratie van meesterschap, maar een gedeelde ervaring waarin passie en beheersing samensmolten tot pure poëzie. Het publiek rond hen op het podium werd niet enkel toeschouwer, maar deelgenoot van een muzikale reis die diepe indruk naliet.
