Een nieuwe opname met Barbara Hannigan: altijd spannend! Bovendien is het repertoire bijzonder boeiend, zeker met de samenwerking die Hannigan aangaat met het beroemde Emerson String Quartet en pianist Bertrand Chamayou.
Dit keer geen “crazy girl” maar eerder het tegenovergestelde. Alban Berg (1885-1935) zit er dit keer bij met een vroeg strijkkwartet. Naast die andere grote vertegenwoordiger van de Tweede Weense School, Arnold Schoenberg (1874-1951), hun Duitse tijdgenoot Paul Hindemith (1895-1963) en het intrieste liefdeslied van Ernest Chausson (1855-1899), Chanson perpétuelle.
Je hoeft niet te kijken wat de titel is van het eerste werk op de cd: de stem van Barbara Hannigan klinkt als pure melancholie. Hindemith componeerde de cyclus van vier liederen Melancholie op gedichten van Christian Morgenstern (1871-1914), een post-romantisch dichter die vooral symbolistische en filosofisch-getinte poëzie schreef. Beiden zijn getekend door de horror van de eerste wereldoorlog. In de liederen is de grens vaag tussen nachtmerrie en nachtelijk, bloeiende primula’s zijn getuigen van tristesse, druppels van de dood vallen in de beker van het leven. De violen van het Emmerson kwartet wenen mee met de donkerte in de hoge stem van Hannigan. De homogeniteit tussen sopraan en kwartet brengt de diepzinnigheid van de muziek en het transcendente van de tekst verstaanbaar tot uiting.
Het kwartet op. 3 van Alban Berg zweeft met zijn enerzijds lyrische toon en anderzijds dissonante kracht tussen verleden en toekomst. Het Emerson strijkkwartet houdt de luisteraar in de ban en beëindigt dit vroege kwartet met een indringend slot met klanken die al vooruitwijzen naar de waanzin van Bergs Wozzeck uit 1922.
In Chanson perpétuelle van Ernest Chausson is de trilling van de prille liefde voelbaar in de fragiele stem van Barbara Hannigan, subtiel maar ook passioneel, want uitlopend op een “gouden lijkwade, als een omhelzing van de afwezige”. In “sans moi” in de frase sans moi, dans un pays lointain, klinkt verlatenheid en zo is het hele werk doordrongen van de vocale expressiviteit waarmee Hannigan de tekst betekenis geeft. Hier helpt pianist Bertrand Chamayou als haar gelijkgezinde partner de onwezenlijke emotie voelbaar te maken.
De cd krijgt dan een prachtige finale met het strijkkwartet op. 2 van Arnold Schoenberg, pure laat-romantiek met een knappe vocale partij (op tekst van Stefan George) die inhoudelijk aansluit bij de fatale schreeuw van verlangen naar geluk uit Schoenbergs Erwartung. Zo is de “oneindige reis” tegelijk een “eeuwig lied” maar vooral een schreeuw van wanhoop! Barabara Hannigan vermeldt trouwens in haar persoonlijke toelichting bij de cd, dat Chanson perpétuelle een alternatieve titel had kunnen zijn voor de cd.
Een cd met vele lagen om inderdaad als een “oneindige reis” meermaals naar te luisteren, maar best niet als je in een depressieve stemming bent.
WIE: Barbara Hannigan [sopraan], Emerson String Quartet, Bertrand Chamayou [piano]
WAT: Infinite Voyage
LABEL: Alpha Classics 1000
BESTELLEN: JPC
Crazy Girl Crazy ⎯ Barbara Hannigan & Ludwig Orchestra (Alpha Classics 293)
