Ode an die Freunde doorbreekt graag vaste patronen. Ze sloegen de handen in elkaar voor een apart werkstuk. Drie dagen speelde de vier muzikale kompanen: Lester Van Loock, Alexandra Franck, Jokke Martens en Lissa Meyvis hun ziel uit hun lijf én de sterren van de hemel in hun Soap Opera. Een voorstelling rond het intieme plezier van samen zingen en acteren met gelijkgestemde zielen. Een onwaarschijnlijk gaaf stukje bricolage. Een verhaal over liefde, verraad, intrige, wraak. Ze kennen de hocus pocus van theater, een verhaallijn opbouwen, het publiek op het verkeerde been zetten, verwachtingen creëren en doorprikken. De hele trukendoos van de dramaturgie wordt aangesproken en ingeschakeld. Grote solo’s en duetten uit musicals, aria’s en duetten uit opera’s werden in het Nederlands vertaald, een geslaagde en tijdrovende bezigheid, en hier en daar ook lichtjes aangepast aan de situatieschets zodat het een coherent geheel vormde. Ze bouwen een heel verhaal met en rond de gekozen nummers. Een collage met werk van onder meer W.A. Mozart, Gian Carlo Menotti, Rodgers & Hammerstein, Jason Robert Brown, Leonard Bernstein, Stephan Sondheim, Giacomo Puccini, Cole Porter, enz.. De twee sopranen en bariton brengen het verhaal vol expressiviteit, passie en verleiding tot leven. Pianist Lester musiceert fijnzinnig en geïnspireerd. Tijdloze klanken die samensmelten met de spirit van vier getalenteerde speelvogels. Subliem en vaak hilarisch. Een zelfverzekerde muzikale uitspatting. Pure showbizz magie.

Wist je dat?

Nooit te oud om te leren. De term ‘soap opera’ zijn oorsprong vindt in radioseries die gesponserd werden door zeepfabrikanten? In de jaren ’30 werden melodramatische radioseries vooral overdag uitgezonden, bedoeld voor huisvrouwen. Grote zeeepmerken zoals Proctor & Gamble sponsorden deze programma’s om hun producten te promoten – vandaar de bijnaam ‘soap opera’ . Later werd de term gebruikt voor soortgelijke televisie-series, die zich kenmerkten door emotionbele verhaallijenen en een dagelijkse of wekelijkse aflevering.

Een kruisbestuiving

De scène is sober ingekleed, een cosy setting: een mooie sofa, een bijzettafeltje, een deur, een kleine safe en een vleugelpiano. De protaganisten stellen zich op een ludieke manier voor. Lester Van Loock verschijnt in grand tenue een klassevolle pitteleer, wit strikje. Lissa is het kamermeisje in een little black dress, wit schortje en kanten diadeem in de haren. Alexandra als gravin in een prachtig smaragdgroen avondtoilet en bontjas. Joppe in rubberlaarzen en trenchcoat. Met wat verbeelding en een uitvergrote speelstijl ontplooit zich een frisse, dramatische spanning. Zowel Alexandra, Lissa als Jokke geven met hun unieke en powerfulle stemgeluid elk lied een eigen dimensie mee. Ze kunnen niet alleen zingen, maar ook een aardig stukje acteren. Hun speelse improvisaties werken aanstekelijk.

Soap Opera

Er wordt niets onverlet gelaten. De voorstelling begint met een running gag: een gezongen zeepspotje! Deze commercial is een leuke vondst en wordt juist gedoseerd aangewend. Als publiek zit je dicht op hun huid. Intiem theater dat de grote emoties niet schuwt. Ze dagen de toeschouwer ook uit: bijvoorbeeld met intstrumentale intro’s, zodat je verbanden gaan leggen met het originele werk en de dramatische impact. Lester Van Loock maakt andermaal indruk met zijn twee solomomenten ‘Ah, vous dirai-je maman’, twaalf versies van W.A. Mozart op het liedje ‘Altijd is kortjakje ziek’. Dat simpele wijsje krijgt bij Mozart een sprankelende gloed. Spielerei van de bovenste plank, speels en explosief, verfijnd en virtuoos. En in het tweede deel met ‘de 13de Hongaarse rapsodie’ van Franz Liszt’. Zijn expressieve manier van spelen is een lust voor het oog, maar sluit je ogen en dan krijgt de muziek nog meer betekenis. Hij sleurt je mee in een trance. Met zijn technisch vuurwerk en inleving weet hij het publiek te emotioneren.

Deze Soap Opera is de zevende creatie van vier gedreven en bedreven conservatoriummasters. Waarmee ze weer een ander facet van hun kunnen met verve demonstreerden. Hun doel: het publiek bespelen en een lach en een traan losweken. Missie geslaagd. Als toegift voor het enthousiaste publiek, nogmaals hun commercial en dan natuurlijk ‘Ode an de Freude’ waar ze ooit hun naam aan ontleenden.