De middagpauze opvrolijken met mini-recitals door een waaier aan artiesten waarvan de bekendheid óf reeds gevestigd is (men denke aan Marie Hallynck, het Taurus Quartet, het Barok-ensemble Les Folies françoises, fluitiste Juliette Hurel) óf pas ontluikt. En dat aan een mini-inkomprijs. Je zou voor minder Brussel aandoen. Wel ‘maxi’ zijn de locaties. Vermits de komende jaren renovatiewerken de vertrouwde concertzaal van het Conservatorium volledig ontoegankelijk maken, openden de kerk O.-L.-V. Ter Zee op de Zavel (28.07 tot 29.08), de Cercle Gaulois (02.07 tot 18.07) en het Egmontpaleis (22.07 tot 25.07) hun deuren. Dit bracht ons in het indrukwekkende decor van de Cercle Gaulois. Daar herschiepen Pierre Fontenelle en Ninon Hannecart-Ségal de vroeg-20ste eeuwste muziekscène.
Pierre Fontenelle is een dynamische all-round cellist. Het leven van deze 26-jarige ‘Namurois’ speelt zich af tussen zijn autodidactische start in Seattle (V.S.) en zijn Belgische roots. Tussen zijn opleiding aan de Conservatoria van Mons, Luxemburg, Parijs en het Naamse IMEP (Institut Supérieur de Musique et de Pédagogie) en het Franse Conservatoire Jaroussky, waar hij pianiste Ninon Hannecart-Ségal ontmoette. Tussen specialisatie bij Han Bin Yoon en Anne Gastinel en een pak nationale en internationale prijzen. Tussen de zekerheid van de grote klassiekers en de uitdagingen van populaire en hedendaagse muziek.
En, inderdaad, met de progressieve klanken van zijn eerste CD “Roots” nog in de oren, werden we nu ondergedompeld in het goud, het stuc, de spiegels, de kroonluchters van de locatie en de elegante postromantisch-impressionistische esthetiek van de twintiger jaren. Typisch voor “les années folles” werd er gedanst. Er was een geraffineerde “Danse lente” van Joseph Jongen. En er was een intrigerende “Pastourelle” van Albert Huybrechts, leerling van Jongen en achterneef van de illustere cellist Adrien-François Servais. Er werd ook getreurd. Om de oorlog, die Debussy in 1919 zijn Sonate voor cello en piano inspireerde om, zoals hij zelf zei, “te bewijzen dat dertig miljoen moffen het Franse gedachtegoed niet kunnen vernietigen”. In de vertolking van Fontenelle zat een veelvoud aan gevoelens en emoties, gaande van poëzie en melancholie tot sarcasme, exotisme en mediterrane levenslust. Niet enkel hier, ook in de andere werken viel het op hoe conform de inbreng van de veelzijdige Franse pianiste-klaveciniste Ninon Hannecart-Ségal wel was. Zij gaf het klinkend bewijs van het statement van Debussy “de pianist mag nooit uit het oog verliezen dat hij niet tegen de cello moet vechten, maar hem begeleiden”. Dat deed Ninon voorbeeldig efficiënt tijdens het hele recital. In classy zwart en wit, zoals de piano, was ze qua présence en prestatie een lust voor oog en oor.
Een fijne programmakeuze was “Vieux Quais” van Georges Lonque. Toen Fontenelle vroeg wie deze Gentse componist kende, gingen van de pakweg 250 aanwezigen geen handvol handjes omhoog. Vreemd, want dit opus 9 is één en al charme en melancholie, zoals het aan de basis liggend gedicht van Georges Rodenbach. Wie zegt “Fontenelle” zegt niet alleen “cello, originaliteit, speelplezier, inleving” maar ook “poëzie”. In het gedicht, dat Fontenelle, die zich zelf wel eens waagt aan het schrijven van poëzie, voordroeg, vroegen termen als “heure exquise, parfums, lueurs, deuil, morne, agonise, catafalque, tristesse du soir” om zo nostalgisch op muziek gezet te worden als Lonque dat deed.
Een bis drong zich op: de gelegenheid voor de musici om te verwijzen naar het China-toernee dat Pierre onlangs en Ninon in 2023 maakten. Het leek of de sonore Nicolas-François Vuillaume uit 1860 gemaakt was voor “Bifū” (Breeze) van Somei Satoh (°1947), waarin de lang uitgesponnen, langoureuze melodie als een briesje over de kabbelende golven van de piano dwaalt.
