Gastvrouw Lissa Meyvis in een goud/zwarte outfit begroet het publiek op haar warme, spontane manier. Een editie van BelLISSAma met weer prachtige muziek en jazz-invloeden meegebracht door Tutu Puoane en haar zielsverwant jazzpianist Ewout Pierreuxij is actief over het hele spectrum: van elegante jazz tot pittige improvisaties. Een team privé en op het podium.
Het wordt een bezwerende performance met een buitengewone sound vol kleuren en texturen. Je luistert met verwachting én verrassing. Dergelijke concerten organiseren voor een relatief klein publiek vraagt engagement van alle betrokken partijen en idealistische organisatoren. Daar tegenover staat een loyaal publiek.
Lissa Meyvis bijt de spits af met: It’s Oh So Quiet enkele jaren geleden in de bekendheid gezongen door de IJslandse zangeres Björk. Het is een cover van het originele nummer van Betty Hutton. Wat liefde doet met een mens. Ze laat het publiek genieten. Van nice and quiet tot de zotternij losbarst in decibels. Een dijk van een lied. Ze vervolgt met Danny Boy, een Ierse traditionel en lyrische melodie. Opgedragen aan haar zoontje. Innerlijke reflecties en echo’s banen zich een weg naar de oppervlakte
Daarna laat ze het podium voor jazzlady Tuto Puaone. Je wordt meegezogen in een auditieve trip. Ze voert het publiek meteen in een ander muzikaal universum gewoon al door te hummen en zet het lied When We Love in, een compositie van haar landgenoot Lebo Mashile, haarzelf en haar man in een mengeling van Europese harmonie en Afrikaanse ritmes.
Aansluitend And We Will Fly, een werk van Alan Pasqua en Kurt Elling. Ze omschrijft het zelf als een vocale excercitie met veel scatwerk in verweven. Tutu Puoane brengt de songs met een innerlijke stuwkracht die snelheid en ritme maakt. Scat: het gebied van onzegbaarheden, niet in woorden te vangen, zich tegen exacte formulering verzet en met vitale kracht hoogtes en laagtes van het stemdebiet exploreert, trekt en sleurt, sleept en schept. Dit in een charmante combinatie van intimiteit en energie. Ook Ewout Pierreux kan schitteren van elegante jazz tot pittige improvisaties. Dit in de eindeloze wisselbaarheid van stem en instrument.
Met het nummer All I Want, van Joni Mitchell is het publiek meer vertrouwd, een weelderige sound vol dwingend ritme. Hier sta je nogmaals versteld van haar stembeheersing en ademhalingstechniek, Tutu kan tonen quasi eindeloos aanhouden. Puoane is een zangeres met een subliem, scherp gevoel voor timing. Ze doorploegt de notenbalk met een vanzelfsprekende flair. Er zit een soort kracht in haar DNA, maar net zo goed breekbaarheid. Ze ademt muziek uit al haar porïen. Dat illustreert ze ook in de song Answer Me, My Love van Gerhard Winkler & Fred Rauch. Voor de pauze nog een lied van het het trio Lebo Mashile, haarzelf en haar man Dawn.
Na de pauze is Lissa Meyvis weer even aan zet met een lied van Kurt Weill Youkali. Een duivel-doet-al. Hij schreef zowel musicals, opera als voor cabaret. Dit lied verhaalt over een meisje uit de bijstand die naar Amerika wil vertrekken, het beloofde land, om daar haar geluk te beproeven. Voor een tweede lied viel haar keuze op I Love A Piano. Hierin kunnen zanger en instrumentalist tonen wat ze waard zijn. Met haar stem en gelaatsexpressie kan Lissa de grootste zuurpruim ontdooien en Ewout Pierreux zien improviseren is ontwapenend. Hij is een man die met zijn lichaam en instrument iets vertelt.
Daarna is Tutu Puoane weer aan de beurt. Ze zingt meer evergreens, een ontdekkingstocht vol ongrijpbare klanken en herkenbare melodieën te beginnen met Smoke Gets In Your Eyes geschreven door Jerome Kern in 1933 voor de Broadway musical Roberta. Bij de zin ‘Tears I cannot hide’ moet je bij haar intense vertolking zelf de emotie even doorslikken. Ook hier weer een intens samenspel tussen man en vrouw, dat zowel meditatief als explosief is.
Come Rain Or Come Shine van Harold Arlen & Johnny Mercer is een jazz standard doorvlochten met scat. Even gaat Tutu ook de ruige toer op met een passage à la Louis Armstrong. Leuk. In Thought About You een song van Jimmy Heusden & Johnny Mercer laat ze weer een ander facet horen van haar kunnen. Het samenspel tussen man en vrouw is uniek: stuwend, verrassend, harmonisch. Het volgende keuzelied is Cry My A River. Ewout kijkt even op de partituur, memoriseert en improviseert dan. Tutu weet aparte klemtonen te leggen in dit lied over de zoete oorlog van het minnen.
Dit prachtige programma rond jazzicoon Tutu rond ze af met I’m Old Fashioned ook alweer van Jerome Kern. Het werd oorspronkelijk gecomponeerd voor een film uit 1942 met Fred Astaire en Rita Hayworth. Tutu kent haar klassiekers en maakt ook hier een pareltje van. Als pont finale volgt nog een duet tussen Tutu en Lissa Over The Rainbow, een lied van het kindsterretje Judy Garland, we schrijven 1939 uit de film The Wizzard Of Oz. Tutu, Lissa en Ewout werden beloond met een warm en uitbundig applaus.
En dan volgde een wereldpremière van formaat. De twee kinderen van Lissa Meyvis , Ada en Dann (ik schat ze 6 en 4 jaar) betraden het podium en zongen samen met hun mama het liedje Vierentwintig rozen van Toon Hermans. Vertederend. Jong geleerd is oud gedaan. Music is the healing force of the universe! Deze editie van BelLISSAma was weer een shot adrenaline en muzikale weelde.
