Ja, ze is nog maar 23.

Ja, ze studeerde aan de Juilliard School New York.

Ja, ze speelde in Carnegie Hall, in de Philharmonie van Berlijn, in de Tonhalle Zürich, in het Rudolfinum Praag, in Salzburg, in Dubai en Bejing.

Ja, ze werd eerste in de Wieniawski-Lipinsky International Competition in Lubin.

Ja, in de Elisabethwedstrijd 2024 moest ze enkel de twee ‘groten’, Udovyshenko en Joshua Brown laten voorgaan.

Ja, ze was in ons land voor twee prestigieuze concerten: het Galaconcert voor de 75ste verjaardag van de oprichting van de NAVO met het Groot Harmonieorkest van de Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen, o.l.v. Yves Segers, en een liefdadigheidsconcert dat Lions Club Sint-Niklaas City organiseerde voor het bestrijden van kinderarmoede en het ondersteunen van kinderen die in armoede leven.

Voor dit recital werd beroep gedaan op Liebrecht Vanbeckevoort,  altijd even bezield. Een zo goede keuze, zodat een volle Collegekerk van een droom van een recital kon genieten, dat aan het bisnummer van Fauré “Après un rêve” een heel reële betekenis gaf.

Het programma, fijn voorgesteld door Katelijne Boon, waardige winnares van de Grote Taalprijs Martine Tanghe, omvatte niets dan ‘higlights’: de veeleisende ‘Chaconne in d’ van Bach,  de Vioolsonate van Richard Strauss, waarvan het tweede deel, ‘Andante cantabile’, misschien wel de mooiste melodie uit de muziekgeschiedenis bevat, een Polyfonische Étude op ‘The last rose of summer’ van de legendarische opvolger van Paganini, Heinrich Wilhelm Ernst, de indrukwekkende Vioolsonate van Brahms die één pakkende dialoog, vol evenwicht en passie werd en een Concert Fantasie op ‘ Porgy and Bess’ van Igor Frolov. Niet zo maar een illuster onbekende, deze professor aan het Moskouse Tsjaikovsky-Conservatorium, die afstudeerde in de klas van David Oistrach. Van een bescheiden begin met een nieuwe cadenza bij het Vioolconcerto nr 5 van Mozart, ging zijn compositorische activiteit steil de hoogte in met werken en arrangementen voor één of twee violen en piano voor onder meer Maxim Vengerov en Vadim Repin. Zijn ‘In memoriam of David Oistrach’ was plichtstuk op de Tsjaikovsky Vioolwedstrijd.

Bravoure, virtuositeit en muzikaliteit, kolfjes naar de hand van én Elli Choi én Liebrecht Vanbeckevoort. Met schijnbaar ‘spelend gemak’ sloegen ze zich door dit loodzware programma. Ze vulden elkaar perfect aan. Zo hoorden we een nog performantere Elli Choi dan toen ze in Bozar met Sibelius tegen de klankweelde van de blazers van de Gidsen moest opboksen. Geen solist(e) kan zich een degelijkere, betrouwbaardere steun indenken dan de immer attente begeleiding door Liebrecht, die nu al denkt aan zijn Concertreeks ‘Klassiek leeft 2025’ in Knokke.