En ja, met Jeroen D’hoe, dit keer als schrijver van de arrangementen. Dat was de opdracht die hij kreeg van het koor. Het is een -weliswaar gedisciplineerde – duizendpoot: musicoloog, componist, doceert jazz en pop aan de KU Leuven, compositie aan de Luca School of Arts, is pianist en toert dit keer met een toch wel heel speciale concertreeks. Een “Great American Songbook” concert. Maar wel uit het “Next Generation Songbook”, dat van de zestiger jaren. Cole Porter, dat was voor een vorige editie. Maar nu dus met hits uit de “golden sixties” en vooral van de man die de “easy listening” soundtrack van die jaren schreef, Burt Bacharach. D’hoe bewerkte al die songs voor dat Vlaams Radio Koor én voor muzikanten van het Brussels Philharmonic. “ Die muziek zit vol chromatiek en heerlijke jazzy en ‘blue harmonies”. Jeroen is daar een meester in om al die akkoorden tot leven te brengen en op elkaar te stapelen tot een sprankelend geheel” aldus Joris Derder. Harmonie, melodie en melancholie volop. We zijn het ondertussen gewoon dat ”klassiek” geschoolde muzikanten buiten de grenzen van hun normale doen stappen, maar dit was toch een bijzonder uitstapje. En dan nog in die setting! De première ging door in een intiem opgedirkte evenementenzaal hartje Brussel, La Madeleine. Knus ingericht voor die speciale Valentijn avond: welkomstdrankje aan de entree, en naargelang je ticket kon je een plaatsje reserveren in de “groove zone”, een ”swing table” bestellen voor twee of een tafeltje als “Big Spender”, inclusief tapasplankje en een wijntje. Eenmaal geïnstalleerd aan je tafeltje was het gezellig en smakelijk wachten op de échte start van je Valentijn avond, bij een intro van pianist én bassist, als zat je in de lobby van een chique hotel.
En dan schrijden acht zangeressen stijlvol en verleidelijk de trappen af naar het podium, uitgedost in pastelkleurige jurken, net als in de twintiger jaren musicalfilms van regisseur en choreograaf van Busby Berkeley. Ook evenveel heren vervoegen hen én solisten van het Brussels Philharmonic. Gastdirigent Joris Derder is de maestro van het spektakel. Eerste golden ’60s song’ : “Fever“.
Het amoureuze publiek laat zich op zo’n avond graag charmeren door de lyrics: “… fever when you kiss me, fever when you hold me tight….”
Waarom klinken al die evergreens zo opgewekt en vrolijk? “ Dat was de muziek van het naoorlogse optimisme, dat was toen de tijdsgeest, pure feel good muziek “ zegt Jeroen D’hoe. En dan kwam er nog zo’n hit, van singer-songwriter Carole King: A Natural Woman, ongeëvenaard in 1967 naar de top gezongen door Aretha Franklin. Maar bijna de helft van de show was voor songs van dé sixties entertainment componist Burt Bacharach, met o.a. Close to You, bekendst in de uitvoering van The Carpenters, het filmthema voor Alfie, die onvergetelijke Raindrops keep falling on my head en natuurlijk die Dionne Warwick goodbye song Walk on By uit 1963. Vergeten we I am Home niet, van D’hoe zelf, geschreven toen hij zestien was, helemaal in Burt Bacharach-stijl.
Soms waren er puur vocale arrangementen, en als het koor als een big band moest klinken kon het probleemloos een ontbrekende ritmesectie imiteren. Maar D’hoe arrangeerde ook voor de ontdekking van de avond, de Nederlands-Surinaamse leadvocaliste Ibernice Macbean, een geweldige verschijning én stem. In het arrangement van de oorspronkelijk Franse jazz standard Autumn Leaves (Les feulles mortes!) klonk in de violen een klein vleugje Piazolla door, vond ik. Bijna volmaakt, die arrangementen. Al die kaskrakers boden de arrangeur een speeltuin van mogelijkheden die hij gretig uitputte. In dat geheel mocht zeker een Frank Sinatra niet ontbreken, het werd zijn nostalgische It was a very good year dat hem in 1965 een Grammy opleverde. En naar het einde toe een meezinger van formaat (én een bis) van het Motown record label: Ain’t no mountain high enough. Op zo’n momenten wou je dat er naast zitjes ook een dansvloer was. Je werd zonder schroom, maar wel met klasse, een Valentijn avond lang overgeleverd aan en ondergedompeld in pure nostalgie.
