Wim Henderickx – 17 maart 1962-18 december 2022
Ongeloof. Je wil het niet geloven en toch moet het. Hoor ik goed wat men mij in de telefoon meedeelt? Helaas, het is waar. Meteen open ik de Klara app. Het is dus waar? Snel surfen op het web naar Wim Henderickx. Wikipedia is al aangepast… Het kan niet, het mag niet, het is 40 jaar te vroeg. Wim Henderickx, gisteren springlevend, nog zoveel belovend, een bomvolle agenda.
Die agenda zal niet meer uitgevoerd kunnen worden. Snel zoek ik de partituur. Want ja, ik heb een unieke partituur in mijn bezit. Meteen besef ik dat die ergens anders thuishoort, maar waar? Wim toch… En uw zielsverwant, uw Bea… Uw drie zonen, ja volwassen kerels intussen, zowat uw beste vrienden. Al die studenten, uw vrienden, kameraden waren het. Iedereen in feite waar je mee in contact kwam, dat het nu professioneel was of gewoon op een terrasje.
‘De Wim’, iedereen zag hem graag. Dat kon niet anders. Zo’n warmhartige, joviale, open, gastvrije, toffe, vriendelijke, rustige, levendige, artistieke, bewondering wekkende kerel. Een vat vol kennis, kunde, onuitputtelijk artistiek creërend en voor alles: een schat van een mens. Alles opsommen waar hij voor stond en dat hij realiseerde is onmogelijk. Dat wordt een zeer dik boek. We verwijzen je hiervoor graag naar zijn eigen website, naar meerdere artikels die verschenen in ons webmagazine, naar Wikipedia en zoveel meer.
Het is moeilijk onder woorden brengen wat er in me omgaat. Zo plots weg, te snel. De leemte die geslagen wordt op talloze terreinen. Niet alleen Vlaanderen rouwt, heel de wereld van de klassieke muziek die je op een of andere wijze mocht leren kennen, krijgt een moeilijk te slikken nieuws te verwerken.
© Alain Honorez
© Georges Peeters
© Marcel Lennartz
Aan jou, beste Wim, bewaren zeer velen alleen maar de beste herinneringen. Eén onder die velen ben ik. Niet alleen om die schouderklopjes en de warme dikke kus die ik eens kreeg, maar voor je luisterbereidheid, je lof, je raadgevingen en dan die partituur…
Toen Klassiek Centraal je het Gouden Label Carrière toekende bij het feest 10 Jaar Klassiek Centraal (juni 2016, Arenbergschouwburg, Antwerpen), schonk je ons webmagazine een onvergetelijke wereldcreatie van een éénmalig uitgevoerd werk. De partituur kreeg ik als geschenk. Je zou nooit meer een Adana componeren had je eerder al gezegd. Dat hoofdstuk was afgesloten tot die hulde er kwam. “Ik heb fantastische ideeën voor een werk, het zit al in ‘mijne kop’, echt.” … Natuurlijk was ik benieuwd, maar je loste niets. Tot een weekje voor het feest: “Het is iets anders geworden. Het is terug een Adana, dat ging ik wel nooit meer doen, maar voor Klassiek Centraal en die prijs, da’s toch ongewoon he, dus ja, ik heb toch terug een geschreven, maar zegt het niet verder”. Het publiek zou het horen, beleven.
En ja, de partituur heb ik en de eerste bladzijde drukken we hier af. Het werk staat niet eens in je lijst van composities omdat het alleen voor die ene feestelijke gebeurtenis was bedoeld. En nu is het opeens een herinnering die nog meer waarde heeft gekregen. Wim toch. Kon ik het je maar vertellen.
Eén iets weet ik zeker: Wim wordt gemist en dat gaat lang, te lang, duren. Wat ik ook zeer zeker weet: Wim blijft. Hij blijft een levende herinnering van alleen maar goeds. Als ik ooit naar die kant kom waar je nu bent, beste Wim, gaan we eens bijpraten. Intussen zal ik je nog wel horen op onze aardbol en als ik iets lees, zie, hoor over het Himalayagebergte, dan denk ik altijd aan jouw, nu zeker. De sferen daarboven in die ijle bergen, daar zal je nu wel vertoeven. Het ga je er goed. Dag Wim!
Ludwig van Mechelen
FOTO’S: Alain Honorez, Klassiek Centraal, Georges Peeters, Wim Henderickx
