Het aantal leerlingen steeg jaar na jaar, de gebouwen aan de Bosstraat groeiden. Hoogtepunten waren de bouw van de vermaarde Wintertuin en een pianogalerij van 24 kamers, die na WO I zouden gedemonteerd, gedraaid en uitgebreid worden tot 34 kamertjes met elk een piano. De erkenning door de Staat van de Normaalschool en ook van de muziekdiploma’s was een boost. Meer geïnteresseerden, meer instrumentenkeuze, dus meer werkmateriaal -lees “partituren”-, die met de jaren in kelders en zolders belandden en opgerakeld werden toen de vzw Wintertuin en de Stichting Kempens Landschap aan een ingrijpende “facelift” van het gebouw begonnen. Kadoc Leuven bestudeerde de partituren en nam ze op, Martin Valcke arrangeerde ze, het ensemble Piacevole, Joris Verdin en Stéphane De May voerden ze eind 2023 in Leuven uit. Nu, na de voltooiing van de restauratiewerken, in hun thuisbasis.

Twee keer liep zondag 15 september de stemmige Oratoriumkapel vol. Mario Baeck, doctor in de Kunstgeschiedenis en secretaris van de vzw Wintertuin, schetste de historiek. Contrabassist Ludo Joly, die de nummers aan mekaar praatte, roemde de akoestiek van dit architectonisch pareltje in blauw, goud, écru en eik. Het was alsof Peter Benoit, waarvan een Ave Maria het concert opende, het grote Mariabeeld boven het podium, in gedachten had.

Konden de dilettanten geen originele composities baas? Geen nood. Sigusmund Neukomm bewerkte Haydns Symfonie nr.99 en Hermann Worch stopte in zijn “Chopin-Erinnerungen” hoogvliegers uit elk genre dat de grote Pool schreef. En Stéphane De Maygaf er een overtuigende vertolking van op een Blüthner van 1860. De bekende “Berceuse van Jocelyn” van Benjamin Godard was een kolfje naar de hand van cellist Luc Dewez. Alle hens aan dek voor “In a monastery garden” van Ketèlbey: de juiste muziek op de juiste plaats, zo dicht bij het park. En voor het vogelgekwetter was er het harmonium uit 1920 van Joris Verdin.

Gedaan met de bekende namen! Op, naar Faure! Neen, niet Fauré, wel Jean-Baptiste Faure (1830-1914), een gevierde Franse bariton, waar volgens een Franse krant uit 1872 “alle vrouwen van droomden” en die het overbekende kerstlied “Minuit chrétien” van Adolphe Adam de onsterfelijkheid in zong. Maar Faure was ook een gewiekst kunstverzamelaar. Hij zou zo’n 800 kunstwerken verhandeld hebben, waarbij “Le déjeuner sur l’herbe” van Manet en “Les falaises d’Étretat” van Monet. En hij componeerde. Zijn aangrijpende “Crucifix” uit “Chants religieux” werd ooit gezongen door Enrico Caruso. Nu waren vooral viool en cello aan zet.

Hongaars in de vrolijke “Lustspiel-Ouverture” van de opmerkelijke Kéler Béla, Oosters in “Scènes Hindoues” van de Luikse theoloog-filosoof-componist Erasme Raway, die dat werk op 8 september dirigeerde in het Kursaal Oostende.

Met de ” Fantaisie Am Hofe Rossinis” van marschen-specialist Ernst Urbach ging het in de pas naar een enthousiast en dankbaar applaus. Zoveel interesse, zoveel materiaal, hopelijk maakt Piacevole waar wat ooit het briefpapier van de “mamzels” sierde: een zwaluw en het adagio “On y revient toujours”.