Het Lunalia-festival zette afgelopen donderdag zijn deuren open voor een ode aan de Engelse dichter William Blake in een vintage Brits programma met -uit België- een vleugje hedendaags. Reinoud Van Mechelen (tenor), Kristien Ceuppens (hobo) en Inge Spinette (piano) vulden de Mechelse Sint-Pieter-en-Paulkerk met een inspirerend recital.
William Blake (1757-1827) was in zijn werk als dichter even radicaal als mysterieus, even diepzinnig als extreem en daardoor controversieel. Hij werd beschouwd of als een genie of als een gek, maar nooit als irrelevant. Blake’s englishness, een combinatie van mystieke traditie met een frisse pint zelfspot, kon dan ook moeiteloos worden opgepakt door typisch Engelse componisten als Ralph Vaughan-Williams (1872-1958) en Benjamin Britten (1913-1976).
Het concert opende met Pan uit Six Metamorphoses after Ovid voor hobo. Kristien Ceuppens speelde strak en perfect lineair. Het instrument kwam goed tot zijn recht in de akoestisch soms moeilijke omstandigheden die een kerk met zich meebrengt. De Oosters klinkende intervallen maakten de mysterieuze sfeer voelbaar. Tenor Reinoud Van Mechelen durfde het aan The Shepherd van Vaughan-Williams a capella te beginnen waarna het lied zich ontwikkelde tot een evenwichtig duet tussen hobo en stem. Die complimentariteit was ook terug te vinden in Ah! Sun-flower van dezelfde componist. Waar Inge Spinette (piano) zich ingehouden en diepzinnig manifesteerde, zette tenor Van Mechelen de kracht van ontspanning in om een loepzuivere melancholie over het voetlicht te brengen.
Een uitschieter was Britten’s Last Rose of Summer waarin de waaiervormige akkoordprogressies op de piano een kleurrijke ondergrond boden voor de soepelheid waarmee Van Mechelen ook de baritonregisters ten gehore bracht. Beide musici lieten blijken dat perfectie klinkt als een speciaal soort eenvoud, een eenvoud die jarenlang geploeter liefdevol afdekt.
Verrassend was ook de combinatie van piano en Engelse hoorn in drie korte stukken uit Six studies in English folksong. De warmte van het blaasinstrument en de vloeiende aanslag van de piano vonden elkaar in een natuurlijk aanvoelende liefde op het eerste gezicht.
Heleen Van Haegenborgh was een van de drie Belgische componisten die werk op inspiratie van William Blake lieten horen. But in the Wine-Presses the Human Grapes Sing not nor dance voor oboe d’amore, stem en piano begint met een lange melodielijn van de oboe d’amore, hier en daar opgerekt met minimale trillers en vermoedens van glissandi, die vrijwel onmerkbaar wordt verdergezet door de tenor en vervolgens door de piano. Licht dissonante secunden en een bescheiden gebruik van het overige muzikale materiaal versterken de indruk van een hedendaagse versie van minimal music. Maar de luisteraar wordt al snel teruggezet in de realiteit waarin de oboe d’amore laat horen dat zij kan springen en dansen en de tenor de verbaasde concertgangers alle hoeken van de kerk laat zien. Ook William Blake had dit waarschijnlijk graag gehoord.
WAT: William Blake: visionair
WIE: Reinoud Van Mechelen (tenor), Kristien Ceuppens (hobo), Inge Spinette (piano)
WAAR: Sint-Pieter-en-Paulkerk, Mechelen
WANNEER: 4 mei 2023
ORGANISATIE: Lunalia, Festival van Vlaanderen Mechelen
Klara zendt dit concert uit op 10 mei om 20h00.
