De plot van een film verklik je niet, maar als het gaat over de laatste week van iemands leven, dan weet je dat diens overlijden er mee te maken heeft. De film over Maria Callas, ‘Maria’ gaat dan ook niet zozeer over dat overlijden, wel over hoe het misschien zo snel gebeurde…
Ze blijft inspireren, de diva der diva’s, volgens aanbidders de enige echte diva. Ze inspireerde ooit striptekenaar Hergé (Kuifje) die de operazangeres Bianca Castafiore in zijn verhalen bracht, omdat hij Callas’ zang niet kon uitstaan. Castafiore heeft in de verhalen net als La Callas, een butler/pianist en een meid. Die twee figuren spelen in de film Maria een belangrijke bijrol, vooral de butler die daardoor eigenlijk een hoofdrol vertolkt. Je mag er van uitgaan dat vooral zijn verhaal de film invult, al is dat een beetje gissen of dat wel zo is.
Het eerste beeld van de film is dat van de overleden zangeres die op de vloer in haar appartement ligt, omringd door mensen van de hulpdiensten en door haar meid en butler. Nadien grijpt de film in enkele aktes, zoals in een operalibretto akte een, acte twee enzoverder naar fases in zowel haar laatste week als de herinneringen naar betere tijden van Callas haar felbewogen leven als artieste en als privépersoon. Callas trekt je aandacht via een ingebeeld TV interview over toen, nu en straks…
Haar relatie met de dubieuze machtige miljardair Onasis staat redelijk centraal. Minder dan je zou verwachten komt haar podiumleven in de aandacht, ondanks er meerdere beelden sterk naar verwijzen en een van de rode draden door het verhaal zijn. De achteruitgang van haar unieke stem wordt meer dan duidelijk en hoe ze daar onder leed net als het al dan niet onderdrukte verlangen om ooit terug op de podia te staan.
De erbarmelijke relatie met haar moeder wordt benadrukt zonder in details te gaan. Dat trauma uit vooral haar kindertijd en puberale jaren zal lang haar leven domineren, wat je uit bepaalde scènes uit de film kan afleiden. Dit en nog zoveel meer waaronder haar pestgedrag naar haar butler toe – hoe heeft die man dat volgehouden? – haar zucht naar eer en nog heel wat andere elementen maken duidelijk dat Maria Callas geen doetje was.
Angelina Jolie – de mooiere uitgave van Callas – heeft zich sterk in de figuur ingeleefd, zodanig dat je soms gaat twijfelen wie nu in beeld is: Callas of de actrice die haar vertolkt. Sterk! Niet alleen sterk in het ‘zingen’ van de vele zinsneden uit overbekende aria’s is de actrice. Doe het eens na? Wie niets of weinig of zelfs (meer dan) genoeg van muziek kent, kan amper zien en horen dat er iets niet kan kloppen want ja, Jolie beschikt natuurlijk niet over de stem van Callas.
De beelden zijn knap, je ziet hoe Callas leefde als een (vergeten?) koningin in haar appartement in Parijs, je snuift de luxe, je bent deel van het juichend publiek, je lijdt mee met haar. Allemaal goede punten en toch is er wat dat me ergens afremt om vol enthousiast over deze prent te zijn. Het is bij wijlen lang getrokken en tja, eigenlijk, er is zo ontzettend veel beeld- en klankmateriaal van deze diva der diva’s dat je toch meer muzikale en theatrale invulling kon verwachten. Anderzijds, als je het leven van de laatste week van een gevallen koningin in beeld wil brengen… Het is complex, zo complex als Maria, La Callas, was…
