De Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle-kerk was het decor voor het openingsconcert van Lunalia 2018. De term ‘openingsconcert ‘ doet oneer aan de magisch betoverende muzikale choreografie die over stijlen, eeuwen en instrumentarium heen werd uitgevoerd.

In een regie van Maja Jantar werd de avond opgebouwd als een maancyclus. Het was het startschot van enkele weken die Mechelen zullen baden in een verscheidenheid van stemmen .

Burgemeester Bart Somers mocht de aftrap geven en lanceerde aldus Lunalia met grote verwachtingen. In zijn korte speech vatte hij mooi samen hoe Lunalia past als een van de parels aan de Mechelse culturele kroon, in een rijke traditie van humanistische geschiedenis waarbij het zoeken naar schoonheid en rechtvaardigheid centraal staat. Dit alles maakt Mechelen een stad van cultuur, rechtvaardigheid en beschaving.

De Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle-kerk is als locatie schitterend om een dergelijk evenement te herbergen. De modernistische glasramen in het oude – sommige delen dateren reeds van de 14e eeuw – gebouw zorgen voor een veelheid aan stijlen, evenwel zonder dat deze met elkaar botsen. Zo ook werd deze avond ingebed in dit gebouw dat de veelheid aan muzikale stijlen weet te ontvangen en te vermengen met het decor.

Het ronde podium, werd bezet door twee uitmuntende fluitisten, Karin De Fleyt en Carla Rees. Zij begonnen de avond met een uitvoering van Pieces in the shape of a square van Philip Glass. Het dompelde de toeschouwers in een trance-achtige gemoedstoestand en deed denken aan de manier waarop een groep vogels zwermend rondtrekt, hier en daar op zoek naar nieuwe richtingen maar toch samen evoluerend.

De betoverende sfeer werd afgebroken toen uit het niets trombonisten de eerste Aequale van Anton Bruckner begonnen te spelen. De iets traditionelere concertgangers slaakten een zucht van verlichting. Het doorbrak de eerder opgebouwde trance en was de perfecte opstap naar het Locus Iste , eveneens van Bruckner, in een uitvoering van het Octopus Kamerkoor o.l.v. Bart van Reyn. Hierdoor werd de focus teruggebracht naar het sacrale gegeven van de plek waar we ons bevonden.

Zoals de begeleidende tekst uit het programma echter vermeldde is niets wat het lijkt. Sacraliteit en de beleving er van evolueert en kent verschillende vormen. De stemmentovenares Natascha Nikeprelevic dook uit het donker op op de preekstoel van de kerk om daar met betoverend gezang een tegengewicht te bieden aan het voorgaande klassieke werk. Haar keelzang en bijhorende gebaren brachten een sfeer van mystieke betovering. Buiten de kerk viel de duisternis maar binnenin werd het licht bezongen in al z’n nachtelijke facetten. Na de schepping van de maan en de zon lijkt dit het fonkelen van de sterrenhemel, badend in een feëriek blauw licht.

Na het experimentele worden we op dezelfde manier als in het begin teruggebracht naar Bruckner. De tweede Aequale wordt opnieuw door de trombonisten gebracht, deze keer niet gevolgd door het Locus Iste maar door het O Justi. De rust keert terug in de kerk en de focus komt opnieuw op het christelijk centrale punt te liggen. Het is een kleine herinnering aan de rechtvaardigheid uit de openingsspeech.

Carolina Eyck – Theremin

Hierna echter krijge we opnieuw een iets moderner stuk in deze voorstelling. Twee stukken gebracht door Carolina Eyck op theremin. Het eerste, Eternity, is een eigen compositie die ons opnieuw betoverd met zang en het etherische geluid van het elektronische instrument. Door verschillende stukken te combineren en opnieuw te gebruiken krijgen we het gevoel alsof er drie verschillende zangeressen en muzikanten op het podium staan. Haar eigen compositie wordt gevolgd door een bewerking van The Ecstasy of Gold van Ennio Morricone. Het hoeft geenszins onder te doen en benadrukt nogmaals de virtuositeit van de muzikante.

Het derde en laatste Bruckner intermezzo brengt ons weer met de voeten op de grond. Opnieuw de eerste Aequale op trombone maar deze keer gevolgd door het Ave Maria. Een aanbidding van de moeder gods in deze aan haar opgedragen kerk. Het is het ideale opstapje naar het finale werk van de avond, Sarah was ninety years old van Arvo Pärt. Opnieuw valt de choreografie van het gebeuren op. In een verduisterde kerk hoort men niets behalve het slagwerk van Gaetan La Mela. Hij staat opgesteld op een mobiel podium dat doorheen de kerk wordt gereden. Verjaagt hij de duisternis, of brengt hij deze? Het slagwerk wordt afgewisseld met twee solisten die met hun harmonische zang het slagwerk afwisselen. Tot slot komt soprane Griet de Geyter als lichtbrengster met een volle maan in haar handen na een halve rondgang in de kerk, voorafgaand aan het mobiele podium voor de finale terug op het ronde middenpodium.

De cirkel is rond, alle fases van betovering zijn voorbij en blijven slechts nazinderen in een geweldige herinnering aan een fantastisch concert, excuseer, een fantastisch muzikaal totaalspectakel.

• WAT: Openingsconcert / event voor Lunalia
• WIE: Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle-kerk
• WAAR & WANNEER: Een keure aan artiesten in de regie van Maja Jantar
• FOTO’S: Lunalia (logo & foto Carolina Eyck) en eigen fotos