Claudius is koning van Denemarken geworden nadat hij zijn broer vermoord heeft. Hij trouwt met de weduwe. Hamlet, de zoon van de overleden koning krijgt bezoek van de Geest van zijn vader, die hem opdracht geeft zijn vader te wreken. Ophélie en Hamlet zijn op elkaar verliefd. Door middel van een toneelopvoering “La Mort de Gonzague” krijgt Hamlet zekerheid over de schuld van Claudius als moordenaar. Hij verwijt zichzelf dat hij hem niet meteen gedood heeft. Hamlet luistert een gesprek af tussen Polonius en Claudius en komt te weten dat Polonius, de vader van Ophélie, medeplichtig is aan de moord. Hij wijst nu brutaal de liefde van Ophélie af. De Geest herhaalt dat Hamlet zijn vader moet wreken, maar zijn moeder moet ontzien. Ophélie is gek geworden en in haar waanzin verdrinkt ze. Als ze ten grave gedragen wordt, is Hamlet vertwijfeld en na een finaal bezoek van de Geest, heeft hij eindelijk de kracht Claudius te doden. Hij wordt tot koning uitgeroepen. 

De politieke intrige van de moord op de koning is uiteraard de rode draad van het verhaal en de motor achter de wraakgevoelens van Hamlet. Maar de regie beklemtoont overduidelijk de innerlijke tocht van de personages. Het levert in samenhang met de romantische partituur van Ambroise Thomas een diversiteit van gevoelens op, die de (lange!) voorstelling continu boeiend en aangrijpend houdt. Hierbij levert het gebruik van de filmbeelden een belangrijke bijdrage. Ze tonen herhaaldelijk close ups van de personages en vooral van hun gelaatsuitdrukkingen, zodat je als toeschouwer als het ware meegezogen wordt in hun emoties. De hoogmoed van Claudius, de vertwijfeling van de moeder Gertrude, die zich verscheurd voelt tussen hoogmoed als koningin en angst en pijn als moeder. De rollercoaster van emoties bij Hamlet, van wraak en onmacht, over liefde en haat. De tederheid van Ophélie en het verdriet dat tot waanzin leidt. De beelden worden soms over een strook bovenaan de scène getoond, maar vaker – en zeker efficiënter –  verdeeld over drie panelen als achtergrond van de scène. Ook de filmische projectie in het vierde bedrijf met de verdrinking van Ophélie is zeer mooi. Minder geslaagd (en overbodig) vind ik de korte stukjes als inleiding van een bedrijf met de back-stage voorbereiding zoals bij vb de grime van een gezicht. Maar het is detailkritiek. Ook aanwezigheid van de cameramensen op de scène is soms storend, maar voor het concept onvermijdelijk….