Cultuur is een gouden randje om een donkere wereld. De scène een plek waar  ideeën en fantasie totale vrijheid hebben. Choreografe en danseres Isabelle Beernaert is een kunstenares die zichzelf telkens heruitvindt.  Recent ontdekte ze een verrassend hoofdstuk in haar familiegeschiedenis die haar afkomst in een nieuw licht plaatste. Het blijkt dat ze via haar overgrootmoeder ‘Iberisch’ Spaans, Portugees en Noord-Afrikaans bloed daar haar aderen heeft stromen, waardoor haar DNA  naast haar Franse en Belgische roots een rijke mix is van verschillende culturen en erfgoed. Die kennis kan disruptief zijn, maar ook verhelderend. Intuïtief, onderhuids voelde ze zich eigenlijk altijd al verwant met al die verschillende culturen. Ze heeft haar plek en missie gevonden in de kosmische moederschoot met ruimte en tijd als decoratieve elementen. Materiaal waarmee ze aan de slag ging.

Kunst over het heden gaat altijd over het verleden en kunst over de toekomst gaat altijd over het heden. Al haar voorstellingen zijn geladen met betekenis. Ze zet zich in voor de rechten van vrouwen. Haar activisme sijpelt door haar voorstellingen. Door te focussen op afkomst, de vermenging van culturen en bloedlijnen levert ze met  ‘La Dame en Noir’ een mooi staaltje van  kruispuntdenken. In zwart zijn alle kleuren aanwezig. Het zwarte absorbeert. Zwart is de kleur van rust, stilte en duisternis. Een kind in de baarmoeder groeit in het donker. Zwart is zwanger van licht. Isabelle Beernaert is een verhalenverteller. Ze zocht inspiratie bij de oermoeder die in zowat elke cultuur voorkomt. Vrouwen die van hun eigen kracht uitgaan. Het idee ontwikkelde zich tot een vigoureus totaalspektakel met woord, dans, live percussie – de trom als symbool voor de hartslag van de aarde.

Complementariteit

Ze omringde zich met gelijkgestemde zielen: percusssionist/composer Bart Gits. Hij is gefascineerd door de Japanse drums taiko, ze vormen een onderdeel van het Japans traditioneel theater en muziekgenres. Groepen trekken met hun grote troms de wereld rond onder de noemer ‘Kodo’ wat in het Japans ‘hartslag’ betekent. Het decor is van de hand van Tom De Houwer, een Belgische creator die gekend staat als een van de meest getalenteerde bloemenontwerpers van deze tijd.  Hij ontwierp een gestold bos. Door de knappe belichting van Frederic Reggers doen de stammen aan een feeëriek zilverberkenbos denken. Dan zijn er nog de visuals van Janosh. Zijn boeiende beelden zijn dynamische combinaties van heilige geometrie. De geometrische projecties komen, net als mandala’s met kosmische krachten  te voorschijn uit de duisternis en onthullen geleidelijk hun ingewikkelde patronen en levendige kleuren naarmate de voorstelling vordert. En uiteraard de acht fantastische danseressen/taiko instrumentalisten. Samen vertellen ze een verbindend verhaal. Al deze elementen culmineren in een samenhangende, emotionele en authentieke act.

Maker en performer

Theater is een nooit eindigend proces van zoeken naar het spanningsveld tussen de werkelijkheid van de scène en die van het leven zelf. Isabelle Beernaert leeft niet à fleur de peau. Als mens en als choreograf ontstijgt ze de oppervlakkigheid. Ze voelt zich geconnecteerd met het onzichtbare. Vorig jaar werd bij haar borstkanker gediagnosticeerd. Met strijdbare levenslust onderging ze het genezingsproces. Muziek en zeker drums hielpen bij het healingsproces en de zoektocht naar connectie. Transcendentie maakt haar werk betekenisvol.

Deze kunstenares is een genereuze, maar ook veeleisende choreograaf die uiterste inleving van haar dansers vergt. Zo weet ze keer op keer het publiek te beroeren. Bij het binnenkomen van de zaal wordt door geluid een mystieke sfeer gecreëerd. Op het scènedoek is een pentagram geprojecteerd. De voorstelling start met zware bastonen en het ijle geluid van een fluit. Over de spaarzaam verlichte scène dwalen vrouwen in lange soepel vallende zwarte jurken gehuld. Ze bewegen ingetogen en toch vol  grandeur in een decor gemodelleerd als de kale skeletten van een oerbos. Uit het diffuse wordt magie gepuurd. Je ziet bewegende schimmen, enkel hun gelaat en handen lichten op in de donkere setting. De soundscape is een maalstroom van klank. In een afwisseling van uiteenlopende getoonzette melodieën wordt een weloverwogen ritmiek voor de dansers gedistilleerd. Wervelend in de vreemdste formaties. De vloeiende bewegingstaal, soms excuberant en dan weer verstild sluit naadloos aan bij de bezwerende muziek. Lichamen die oerdynamiek uitstralen. Vallen en weer rechtveren.

De toeschouwer krijgt flitsmatig beelden en handelingen uit diverse culturen te zien: een sjamanistisch  zuiveringsritueel, het om hun as draaien van derwisjen, een flits flamenco, de rituele dans rond een totem van Indianen. Een danseres wordt begeleid door lijsttrommels en raakt in trance. Het geheel is intimistisch, bezwerend, orgastisch. Het bespelen van de grote trom is een ritueel. Mens en instrument vormen samen één geheel. Het gezamenlijk bespelen van de taiko’s is muziek die door je huid dringt, het merg in je beendergestel beroert, je hartritme stimuleert. Ik heb weinig verstand van traditionele muziekvormen uit het Oosten, maar de troms klinken uni sono, virtuoos en wervend. Een enorme gong, waarvan de galm nazindert, wordt met allerlei tools bespeeld en zorgt voor good vibes. Er wordt gedanst, gezongen, gemusiceerd, gelachen. Beernaert weet de ruimte te vullen met pulserende energie die tegelijk spiritueel, sensueel en intellectueel is.

Is alles bij aanvang donker en zwart. Met mondjesmaat wordt kleur geïntroduceerd. De slotscène eindigt in een caleidoscoop van kleuren: die allemaal in associatie met een gevoel kunnen gebracht worden: geel, energie en licht; rood, liefde maar ook gevaar; groen, balans en leven; wit, zuiverheid;  paars, magie en mysterie; oranje, speelsheid; roze, liefde en zorg; bruin, aards en rijk. ‘La dame en Noir’  is een van haar sterkste en verrassendste voorstellingen van Isabelle Beernaert. Een fascinerend spektakel, een feest voor ogen en oren.

Voor het groeten wordt ieders naam geprojecteerd. Een uitzinnig applaus volgt. Dans in combinatie met het bespelen van taiko’s, grote trom en lijsttrommels  werd uitermate gesmaakt door het publiek. Beernaerts behoudt de regie tot het einde. De kleurrijke  sjaals worden tijdens het applaus simultaan opgevouwen en weggestopt. Rest ‘La Dame en Noir’.

Tickets & info : https://isabellebeernaert.com/nl/voorstelling/la-dame-en-noir