Muzikaal genie, hoogbegaafde pianist, wonderkind. De etiketten plakken stevig op Kit Armstrong, en met veel furore was hij dan ook naar BOZAR gehaald. In Brussel slaagde hij erin om al die verwachtingen in te lossen, en ons toch ook op onze honger te laten zitten.

“Dit is fenomenaal” flitste door m’n hoofd, terwijl Kit Armstrong zich door Liszts pianosonate werkte. Nu ja, werkte. De moeiteloosheid waarmee het pianogenie door de compositie dartelde, was ongelofelijk. Een van de meest uitdagende pianocomposities in de Westerse muziekcanon, maar Kit Armstrong liet het klinken als Au Claire de La Lune.

En daar knelt nu net het schoentje. Met open mond zit je te gapen naar de technische kwaliteiten van het wonderkind. Je kin valt nog een paar centimeters verder naar beneden als hij zich aan het orgel zet, en niet alleen zijn handen maar ook z’n voeten over het instrument dansen. Ik kan nog alinea’s vol superlatieven schrijven over de technische kwaliteiten van Armstrong. Hij is zo verdomd intrigerend, maar muzikaal is het niet echt interessant.

Natuurlijk is een concert altijd het tentoonstellen van je kwaliteiten, maar dat technisch vernuft mag nooit de bovenhand krijgen op emotionele beleving. Niet dat ik van Kit Armstrong grote passionele gebaren of een geladen spektakel had verwacht, maar dit had net iets te veel van een demonstratie. Eentje waar niets op aan te merken viel bovendien, en net dat maakt het moeilijk om hier negatief over te zijn.

Kijk, Kit Armstrong is een meesterlijk pianist. Iemand die zijn plaats in de grootste concertzalen ter wereld absoluut verdient. Maar in BOZAR was hij als vuurwerk zonder de knal. Schitterend om naar te kijken, maar je mist wel het moment dat je hart sneller doet slaan.

• WAT: Franz Liszt on piano and organ – Sonate voor piano in b (S. 178); Fantasie en fuga op het koraal “Ad nos, ad salutarem undam“, (G. Meyerbeer | S. 259)
• WIE: Kit Armstrong (piano, orgel)
• WAAR: Henry Le Boeufzaal, BOZAR, Brussel
• WANNEER: donderdag 4 oktober 2018