We hadden nog eens de gelegenheid tenor Ian Bostridge in ons land te horen. Natuurlijk wilden we dat niet missen! Na het benefietconcert in Amuz was hij te gast met Brad Mehldau op het Klarafestival en nu trad hij op in De Bijloke in Gent met een uniek programma van Britse liedkunst.

Al is hij – wat mij betreft – ook zowat onovertroffen bij de tenoren als liedzanger voor het romantische repertoire, als authentiek Brits zanger is dit repertoire hem letterlijk op het lijf geschreven. Het programma dat hij in Gent presenteerde deed onmiddellijk denken aan zijn prachtige opname “The English Songbook” (piano Julius Drake) met componisten als Peter Warlock, Roger Quilter, Gerald Finzi, Ivor Gurney, Ralph Vaughan Williams en nog enkele andere. En ook aan een recentere opname “Requiem the pity of War” (piano Antonio Pappano) met George Butterworth en verder Duitse componisten als Kurt Weill, Gustav Mahler en Rudi Stephan). De titel van het recital was immers “Splendid Isolation” waarbij liederen over treurnis en verlies centraal stonden. Vooral liederen van rond de jaren twintig van de vorige eeuw. Gevoelens van uitzichtloosheid, wanhoop en teleurgesteld verlangen overheersten.

Behalve een selectie uit Along the field en het bekendere On Wenlock Edge van Ralph Vaughan Williams, vertolkte Bostridge liederen van Peter Warlock en een lange klaagzang van Felix White: The Nymph’s Complaint for the Death of her Fawn (1922). Een tekst van Andrew Marvell over de dood van het favoriete reetje van de nimf gedood door jagers. Bostridge voelde zich duidelijk als een vis in het water in het gekozen repertoire. Met zijn typische bijna nonchalante maar tegelijk zelfverzekerde spontaneïteit musiceerde hij in absolute harmonie met het kamerensemble dat zijn ideale partner was.

De ietwat wrange, soms bittere klank van zijn stem staat nergens de souplesse in de weg. Het is een aspect van zijn fascinatie als zanger en het beklemtoonde hier perfect de inhoud van de liederen, maar het belet hem niet feilloze overgangen te maken van hoge tonaliteit naar diepe klanken. De stem draagt en blijft gaaf. Dit recital bewees eens te meer over wat een fenomenale stembeheersing Bostridge beschikt. Gepaard aan het repertoire dat hem bijzonder goed ligt, werd het recital een werkelijke topervaring.

De harmonie met Oxalys was eveneens schitterend. Het ensemble zette het programma in met een opwarmertje van Seven Scottish Airs van Gustav Holst, voor het ernstiger werk begon. In wisselende bezetting begeleidde het Bostridge op een subtiele en poëtische manier in elke liedgroep. The Curlew van Peter Warlock op tekst van W.B. Yeats werd sereen ingeleid door het strijkkwartet met fluit (Toon Fret) en Engelse hoorn (Piet Van Bockstal). In de lange klaagzang van Felix White was de harmonie met Elisabeth Smalt, altviool, Jean-Claude Van den Eynden, piano en Piet Van Bockstal, hobo ideaal. De twee werken van Ralph Vaughan Williams (teksten van A.E. Housman) bewezen dat Ian Bostridge een zanger is die zich ook in kamermuziekopstelling als musicus thuis voelt.

Een concert waarvoor de zaal van de Bijloke had moeten vol lopen. Dat was spijtig genoeg niet het geval, maar wie er was, kan zich als muzikale fijnproever beslist gelukkig prijzen.

Join Us

Subscribe Our Newsletter

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.Consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo. ex ullamcorper bibendum. Vestibulum in mattis nisl.