De Duitse sopraan Dorothee Mields (Gelsenkirchen, 1971) beweegt zich al sinds jaar en dag in het topsegment van het vocale (vroeg)barokrepertoire en behoeft zeker op onze site geen verdere introductie. Opnieuw toont ze haar grote vocale en interpretatieve gaven in deze sublieme ‘love songs’ van Henry Purcell. Luister alleen maar naar ‘O let me weep’ uit The Fairy Queen om op slag op zowel haar stem als voordracht verliefd te raken. Dat geldt overigens ook voor haar Engelse dictie die zeker voor een Duitse voortreffelijk mag worden genoemd.

Niet minder tevreden ben ik over de speltechnische kwaliteiten van het door Wolfgang Katschner geleide Lautten Compagney Berlin: uiterst geacheveerd, en met een stevige dosis spiritualiteit en spontaniteit. Geestrijke muziek die ook geestrijk wordt vertolkt, maar helaas slechts deels gedacht en gevormd vanuit de historiserende uitvoeringspraktijk.

Want wat heeft Katschner doen besluiten om met het slagwerk behoorlijk uit te pakken? Maar er zijn meer opvallende zaken zoals de de bijzondere rol die Katschner heeft weggelegd voor de hem bespeelde teorbe. Daarnaast zijn er onnodige toegevoegde vogelgeluiden en de dirigent die zijn musici aanspoort om met de muziek mee te laten meeklappen of om met castagnetten het toch al zo kleurrijke idioom te ‘verrijken’. Met de partituur erbij (zónder zou je het misschien niet eens beseffen!) heb ik vruchteloos gezocht naar een plausibele verklaring voor nog een aantal vreemde ingrepen, al zijn die gelukkig minder storend; zoals Mields die de korte aria ‘Hush, no more’, be silent, all’ uit The Fairy Queen werkelijk schitterend vertolkt, al is die dan oorspronkelijk voor basstem bedoeld. Het zal slechts weinigen opvallen, vermoed ik…

De opname dateert al van juni 2009 en werd door Carus waarschijnlijk al veel eerder uitgebracht. Zo ja, dan is dit een heruitgave, al is dit wat mij betreft niet verder van belang.