Händel: Dixit Dominus HWV 232 (voor twee sopranen, alt, tenor, bas, vijfstemmig koor, strijkers en basso continuo) – Nisi Dominus HWV 238 (voor twee sopranen, alt, tenor, bas, vijfstemmig koor, strijkers en basso) – Laudate pueri HWV 237 (voor sopraan, vijfstemmig koor, twee hobo’s, strijkers en basso continuo)

Carolyn Sampson, Johanna Winkel, Viktoria Wilson (sopraan), Alex Potter (altus), Hugo Hymas (tenor), Andreas Wolf (bas), RIAS-Kammerchor, Akademie für Alte Musik Berlin o.l.v. Justin Doyle
Harmonia Mundi HMM 902723 • 62′ •
Opname: aug. 2022 & sept. 2023, Haus des Rundfunks, Grosser Sendesaal, Berlijn

Prompt maar met de deur in huis vallend: dit is een topproductie die niet alleen de Händel-liefhebbers in de ban zal doen slaan. Want wat we hier horen zijn groots aangelegde, uiterst expressieve vertolkingen van drie van Händels belangrijke koorwerken: Dixit Dominus, gestoeld op Psalm 109, Nisi Dominus (Psalm 126) en Laudate pueri (Psalm 237).

Solisten, koor en orkest acteren op zeldzaam hoog niveau, waardoor de muziek aan meerdere dimensies wint en – evenals bij de eveneens geweldig presterende Marc Minkowski en zijn team (Dixit Dominus, Salve Regina, Saeviat tellus inter rigores en Laudate pueri, ook op Spotify) – tevens afrekent met wat zo lang het speelveld heeft gedomineerd: het grootschalige, romantische en eerbiedwaardige. Daarvoor in plaats kwam een buitengewoon aanstekelijke vitaliteit die de gehele barokmuziek doortrok, met deze nieuwe opname als een van de vele imposante exponenten daarvan. Instrumentale ensembles, solisten en koren ontwikkelden zich vanaf de jaren zeventig razendsnel in wat een geheel nieuwe uitvoeringsstijl zou worden, met veel gevoel voor het dansante, het zwierige, het vrije, maar ook het dramatische en het lyrische. Tegelijkertijd betekende het geheel nieuwe eisen aan precisie (articulatie, ritmiek, samenspel) en beweeglijkheid.

Evenals Minkowski vóór hem is Doyle wars van traditie en conventie, hij spoort zijn ensembles tot het uiterste aan om een volledige overgave aan tekst en muziek te bewerkstelligen. Natuurlijk ligt er een zekere mate van overspannenheid, ongemotiveerde jachtigheid soms, op de loer, maar in die bekende valkuilen is niet getrapt. En als het zo uitkomt schroomt Doyle er niet voor een ‘romantische toets’ aan te brengen, met stuwend effect, en de nodige flair. Ook het gevoel voor theater kan hem niet worden ontzegd.

Ook de in muziek gevatte symboliek komt niet tekort, een aspect waarin ook Händel zich een ware meester toonde. Men beluistere bijvoorbeeld de wervelende toonladders in de strijkers in het ‘Sicut sagittæ in manu potentis’ (Nisi Dominus).

De Akademie für Alte Musik Berlin is een vanaf zijn grondvesten in de Barok gespecialiseerd orkest. Het RIAS-Kammerchor is dat geworden dankzij het aantreden van in de historiserende uitvoeringspraktijk gepokte en gemazelde dirigenten (waaronder ook ‘onze’ Daniel Reuss). Zoals ook de solisten hun lessen goed hebben geleerd. Kortom, het betaalt zich op dit album in volle glorie uit.

Om het geheel op ‘smaak’ af te maken: de registratie is schitterend.