Rossini relativeert als het ware zichzelf als componist door de draak te steken met de auteur van een stuk: een banaal fait-divers wordt uitvergroot tot een drama! De opera is een perfecte illustratie van wat de grote Rossini-dirigent Alberto Zedda (1928-2017) me ooit in een interview zegde: u201cDat Rossini die diverse personages en flinterdunne verhaaltjes tot een samenhangend geheel smeedt, is een mirakel. Het bewijst zijn zin voor theater. Rossini is een groot componist maar ook een groot man van het theater.u201d Parallel met de idee van Rossini stelt regisseur Fabrice Murgia het theater in vraag, door van het verhaal een filmisch spel te maken.u00a0

In zijn regie is de Poeta de regisseur die via een camera de gebeurtenissen op een andere manier observeert. Hij creu00ebert als het ware een filmscenario en in de zijloge van het podium is in een caravan een regiekamer geu00efnstalleerd van waaruit de beelden vermengd worden met het reu00eble decor. Dat reu00eble decor bestaat uit een grote container waarvan het ene deel de woonkamer van Don Geronio voorstelt en het andere deel een kleedkamer voor acteurs. Een verschuifbare wand toont nu eens het ene deel, dan het andere. De gesloten wand vormt dan een scherm waarop de filmbeelden worden getoond die vaak uitvergrote close ups zijn van de zangers.u00a0

Ook de Turk Selim komt aan in een vrachtwagen die op de zijkant van de scu00e8ne geschoven wordt en die op de achterkant in grote letters aangeeft: Il Turco Selim! Met die vrachtwagen vertrekt hij op het einde van de opera met zijn terug veroverde Zaida. De illusie van de aankomst van Selim per zeilschip wordt even gesuggereerd door een fantasierijke belichting, bij het koorlied u201cVoga, vogau201d en de vaststelling van Fiorilla: u201cUn naviglio, Turco pareu201d (een schip, het lijkt een Turk). Het procedu00e9 van filmbeelden in opera is uiteraard al geen nieuwigheid meer, maar de verantwoording van de regisseur houdt zeker steek en de toepassing is heel dikwijls ook efficiu00ebnt en betekenisvol, maar af en toe begint het toch wel een beetje te vervelen. Bovendien zijn ze af en toe niet helemaal synchroon met het reu00eble beeld van de zangers. Door hun kostuums zagen de zigeuners er eerder uit als Indianen, maar dat deed er weinig toe, de exotische toets was er in elk geval.