Hij was net 91, toen hij vrijdagnacht, 22 september, overleed. De opvoeringen die hij deze zomer in beperkte kring gaf klinken nog na en staven zijn leuze “Een leven voor de muziek”. De eerste keer dat hij over de rode loper liep was iets meer down-to-earth: als vijfjarige ‘ Cupido’ werd hij eerst in een schoonheidswedstrijd voor kinderen in Blankenberge.
Van het Kortrijks Conservatorium, dat later, na de tweede wereldoorlog op de plaats van het ouderlijk huis zal komen, gaat het snel naar het Gents Koninklijk Muziekconservatorium. Daar bezorgt zijn uitvoering van het hier onbekende Pianoconcerto van Arthur Bliss hem zijn hoger diploma met het maximum van de punten en de felicitaties van de jury.
Zijn steile opmars in binnen- en buitenland culmineerde in de vele optredens voor “Jeugd en Muziek”, waar hij met zijn Beatles-improvisaties zalen en scholen in lichterlaaie zette. Stevig repertorium voerde hem naar alle hoeken van Spanje, naar Duitsland en Wenen in het zog van zijn grote, te vlug verdwenen manitou, André Cluytens, naar de V.S., waar New-York hem het grootse orkestrale werk “Manhattan” inspireerde.
François speelde in ijzige omstandigheden, bij de Mormonen, maar ook in het privé-paleis van de Sjah van Perzië om de nagelnieuwe Beckstein van keizerin Farah Diba in te huldigen. Hij toert in Canada, dat tuk is op zijn “concerts -dialogues”. Hij doorkruist Zuid-Amerika en volgt een tournee met het Stan Kenton Orchestra.
Zelfs als de piano door een misverstand niet in het kasteel van Lavaux-Sainte-Anne arriveert, boeit hij een publiek van overal door zijn onovertroffen verteltalent. Ook als in Antwerpen het orkest staakt, redt een pittige talkshow de situatie.
Japan was wild van hem en hij van Japan… en van Michael Jackson. Wederzijdse bewondering maakt hen snel vrienden voor het leven. Tweemaal ontmoetten ze elkaar. Dan veranderde “She is out of my life” in “He is out of ly life”.
François had nog een lange weg te gaan. Hjj werd de trots van Antwerpen, Schoten, Stabroek, Zoersel en opnieuw Antwerpen, ‘t Eilandje. En zelfs een vijfde verdieping kon niet beletten dat de piano meekwam. Een luisterrijke viering in Amuz voor zijn 90, een actieve zomer, contacten met Noorwegen om werk van hem uit te voeren maken zijn inslapen dubbel verrassend.
Bij dit “mourir en beauté” komt de troostende gedachte dat hij nog een hele zomer mocht beleven. Want als iemand een zonne-aanbidder was, dan was het wel François. En een dierenvriend, die zijn drang om in Spanje de zon en de appreciatie te vinden die hij hier miste opzij zette “omwille van de poezen”…
n.v.d.r.: Arlette Hellemans had een jarenlange zeer innige band, een nauwe vriendschap met François Glorieux. Voor haar betekent het heengaan van ‘haar François een terugblik aan rijke herinneringen die verder gaan dan het muzikale. We wensen dat de biografie die ze over hem schreef, kan vervolledigd worden en in de betere boekhandel een plaats mag vinden. Een uitgebreid In Memoriam in Klassiek Centraal door Helena Gaudeus leest u hier.
