The Sound of Ghent was het voorbije weekend weer ‘on the air’ voor het vervolg van Donna Diva tv.
Aflevering 3
Waar waren we gebleven op het einde van aflevering 2? Donna Diva wil terug naar Luciano in het jaar 1970.
Mezzosopraan Helene Bracke, pianist Wouter van Ginste en Anton Cohen spinnen verder draad in dit knotsgekke avontuur en effenen de opstap naar opera, kunstvorm die nog altijd als elitair wordt omschreven. Het hautaine en intellectuele vernislaagje is er af. Met een wilde verbeelding wordt het publiek van 6 tot 99 jaar met de OPERAtionele tijdmachine van Dr. Coppelius door tijd en ruimte, zowel het verleden als de toekomst geloodst. In alle warrigheid is het verhaal grappig en aandoenlijk.
De synopsis gaat als volgt. Donna Diva neemt de regie in handen. Gepassioneerd en pragmatisch gaat ze haar boekje te buiten. Zonder het medeweten van Dr. Coppelius bedient ze zelf de teletijdmachine. Overmoedig! Tot haar verbazing heeft de teletijdmachine haar gedropt in een desolaat steriel wit landschap. Ergens in de verte ontwaart ze een figuurtje. Bij nadere kennismaking vertelt de man haar dat ze in de toekomst, nl. het haar 2970 is beland en niet in 1970! Lichte paniek! Hij vertelt dat hij op zijn hoofdtelefoon naar de allerbeste muziek aller tijden aan het luisteren was via SCAM, een computerprogramma dat met algoritmes werkt.
Er worden duidelijk parallellen getrokken met de wereld van vandaag. Als hij verneemt dat Donna Diva voor hem staat plaatst hij haar op een pedestal, hij is helemaal stars truck van haar:” U bent niet alleen mijn idool maar van velen, een zangeres en diva zoals zij bestaat er niet meer”. Natuurlijk streelt dat haar ijdelheid. Via een paarse tunnel gunt hij haar een blik in het recente verleden… het jaar 2525. Kunst is een braakliggend terrein geworden. Door het overmatig inschakelen van computers is de emotie de wereld uit, kunnen mensen niets meer zelf verzinnen, de creativiteit is compleet doodgebloed. Ook hier weer aanknopingspunten met de pandemische leegte en verveling. Door dit ontnuchterende beeld snakt Donna Diva terug naar haar veilige cocon bij Dr. Coppelius.
Door een onderbreking met een reclamespotje wordt de spanning opgebouwd. Omdat ze haar grote liefde Luciano gemist heeft zingt Donna Diva, eens terug, een smartelijk lied. Dr. Coppelius leeft mee. Deze aflevering zit technisch vernuftig in elkaar. Het geheel zit vervat in een atmosferische soundscape waarin gestoeid wordt met elektronica.
Aflevering 4
Donna Diva weet Dr. Coppelius te overtuigen om haar nog eenmaal naar Luciano te flitsen. Op één voorwaarde gaat Dr. Coppelius akkoord ‘om definitief afscheid te nemen’. Zo gezegd zo gedaan. De focus komt nu op Dr. Coppelius te liggen. Hij is zelf verliefd op Donna Diva. Voor haar creëerde hij de OPERAtionale tijdmachine zodat ze haar droom ‘opera zingen’ kon waarmaken. Helemaal alleen in zijn labo bezingt hij zijn liefde voor de onbereikbare diva. In een reclamespot wordt het Donna Diva hoofdkussen gepromoot. Gratis erbij: de Donna Diva sokken, wijn én kaas.
Teruggeflitst is Donna Diva in alle staten. Haar grote liefde Luciano heeft al een andere diva aan de haak geslagen waarmee hij een duet zingt: de legendarische sopraan dame Joan Sutherland waarvan een oude opname te zien is. In Italië kreeg ze voor haar vertolkingen de bijnaam La Stupenda (de Prachtige). Door dit verraad is Luciano van zijn voetstuk gevallen. Dr. Coppelius troost haar:” Luciano verdient u niet!” Het ligt op zijn lippen om haar zijn liefde te verklaren als via de telefonogram Mozart ten tonele verschijnt. De existentiële eenzaamheid van de mens en zijn kwetsbaarheid in de zoektocht naar de ideale liefde komt goed uit de verf. Ook dit sluit aan bij wat de samenleving beleeft. Om aflevering vier af te ronden wordt er een karaokestonde aangekondigd. Onder druk zingt Donna Diva nog eens het lied ’Luciano’. Met veel ogengerol en bekkentrekkerij toont ze dat het haar helemaal niet zint.
De bekende aria’s uit opera mis ik wel een beetje in aflevering 3 en 4. Er is wel, zoals in alle opera’s een partituur, personages, verhaallijn en orkestratie. In elke partituur is er iemand om naar te verlangen, een horizon om achter te verdwijnen. Hopelijk komen in de volgende afleveringen met het verschjnen van Mozart weer opera aria’s aan bod. Verder, opzet geslaagd. De schaterlachen en stiekeme monkellachjes op de kindersnoetjes om de fratsen van de personages zijn er zeker. Fratsen die hen misschien zelf inspireren én ouders die duidelijk mee genieten van de aandacht en het plezier van hun kinderen in de ontdekking van wat achter het woord ‘opera’ schuilt.
- WAT: Sound of Ghent
- ORGANISATIE: Festival van Vlaanderen Gent
- FOTO’S: © Gent Festival van Vlaanderen
