Het eerste wat opvalt als het doek opgaat is de desolaatheid van de scène. Anna Bolena zit er helemaal alleen op een sobere houten stoel: je wordt meteen met je neus op de tragiek geduwd die in de loop van de opera wordt uitgewerkt en die eindigt met de eenzaamheid waarin ze op het einde van de opera de scène afwandelt, de dood tegemoet.

Jetske Mijnssen kiest voor een abstract en zeer sober decor (Ben Baur). Op de reusachtige scène van de Nationale Opera is een groot wit kader gemaakt als een tableau met sombere grijze muren en zonder requisieten, op af en toe eenvoudige houten stoelen en een tafel na. Er zijn hoge deuren in de linker- en rechterwand en op de achterwand wisselt het aantal deuren zich af naargelang de scène terwijl de wand verschuift. De focus ligt dus volledig op de interactie tussen de personages en het decor leidt nergens af, integendeel versterkt enkel de relaties. De regisseur staat zich wel een vrijheid toe met het optreden van de kleine prinses Elisabeth, die een zekere speelsheid in het verhaal brengt en zelfs een zachter facet toont van de voor het overige koppige en wrede koning Enrico. Haar kleine hemelbed biedt de handige plaats waar Smeton (Anna’s page) zich kan verstoppen zodat hij getuige is van de geheime ontmoeting tussen Percy en Anna. De terugkeer van de jachtpartij van de koning en zijn gevolg is evenwel een passage die met het potsierlijke zeulen met het hert en het “vleselijk” behandelen van zijn trofee door Enrico, wansmakelijk is. De veroordeling daarentegen van Anna door de rechters die in de grote ruimte ruggelings naast elkaar op stoelen zitten, gaat door merg en been. Ook de deuropeningen die als kerkers de bebloede gevangenen tonen, wekken reëel afgrijzen voor de wrede gebeurtenissen. De slotscène is de enige die een ommekeer van de sfeer brengt: als een Midsummernights’ dream baadt de scène in smetteloos wit voor het huwelijk van Enrico met Giovanna, als scherp contrast terwijl Anna – in haar zwarte jurk – haar dood tegemoet gaat.