Wat een nieuws toch! Jos Van Immerseel, ‘de Jos’ zoals zeer velen hem noemen, is bij het orkest dat hij in het leven riep aan de deur gezet. Dat moet je op je net niet 79ste meemaken. De verdiensten van Jos Van Immerseel voor de klassieke muziek, beginnend bij de ‘heropstanding’ van de renaissancemuziek, zijn immens. Hoe kan dan zo iemand het deksel op de neus krijgen?
Ach ja, dé Jos is niet de gemakkelijkste mens, vele mensen die iets enorm uit de grond stampen en met een ongekende energie grootse dingen verwezenlijken zijn niet altijd de gemakkelijksten. Jos kon / kan wel scherp zijn, een zenuwpees en wat nog meer, maar tja, raken aan zijn visie en zijn geesteskind moet pijn gedaan hebben. Hij heeft, zoveel is duidelijk, geen misdaden gepleegd die nu tot een onmiddellijk ontslag leiden. Hij was, zo begrijpen we uit de pers, onhandelbaar (geworden). Een hele litanie is rondgestuurd om het ontslag te verantwoorden en op zijn beurt spreekt Jos Van Immerseel het gefundeerd tegen. Dat er wat schort bij Anima Eterna, daar is alvast geen twijfel over. Het gaat vooral over visie van de nieuwe garde en over het mogelijk geen afscheid kunnen nemen door ‘de oude’. Kon het echter niet wat netter en beschaafder? Moet men de vuile was, al dan niet al een beetje afgestoft in het lang en breed tonen aan de buitenwereld? Had men niet beter een mooi afscheidsfeest georganiseerd en de kans geboden aan Van Immerseel om nog wat te musiceren met het orkest? Er was al een overgang aan zet, al gaat het dispuut ook daar duidelijk over. De indruk is sterk dat Van Immerseel niet gelooft of geloven kan in de kwaliteiten van de nieuwe dirigenten. Hij is allicht bang dat de naam van het orkest daardoor zal moeten inbinden en dat ziet hij niet zitten, dat is onverteerbaar.
Het “nieuwe bazen, nieuwe wetten” zit de man dwars en tja, daar kan je enerzijds begrip voor hebben, anderzijds moet ingezien worden dat er een tijd is van komen en van gaan. Afscheid nemen is moeilijk, zeker als je zo’n topper bent van ‘de Jos’. Hij bereikte zeer hoge toppen en nu ziet hij allicht de top van de berg die hij bouwde afgeplat worden. Wat een pijnlijke zaak toch. Het had niet zo mogen gebeuren. Een reus die jaren als voorbeeld heeft gestaan vel je niet zo, wat voor een ‘ambetanterik’ hij ook mag (geworden) zijn. Laten wij het houden bij de vele schitterende projecten en realisaties van die ‘moeilijke’ kerel die het toch allemaal maar voor mekaar kreeg. Dat het nu ging over zijn legendarische opvoering van Monteverdi’s Orfeo tijdens het Rubensjaar 1976 in de opera te Antwerpen, dat het nu ging over zijn opnames van Beethovens symfonieën (voor ons nog steeds wereldklasse) of over al die andere verbazingwekkende projecten waar Jos Van Immerseel zich ingooide en gedurende zo’n project transformeerde tot de inhoud van het project zelf, tot de componist waar het over ging of wat ook. En ja, hij kon en kan soms sterke uitspraken doen, cynisch zijn, stout, vrij en vrank, maar is het niet zo dat de balans, los van dat ‘onhandelbare’ vooral zeer positief is? Wie spreekt dat tegen? Verder willen we met Klassiek Centraal niet ingaan op de kromgetrokken verhouding tussen het bestuur van het orkest en Jos Van Immerseel. Veel liever luisteren we naar de vele knappe opnames die de musicus realiseerde met, onder meer, zijn Anima Eterna maar ook met zovele anderen in kleine bezettingen, als solist, met andere orkesten en koren. We wensen Jos hierbij, ondanks de bijzonder wrange dagen en weken die hem wachten (hij zit nu tijdelijk zelfs zonder inkomsten!) toch nog veel muzikale vreugde.
