Op dit album twee liedcycli van Olivier Messiaen (1908-1992) voor sopraan en piano op eigen teksten: Chants de Terre et de Ciel en Poèmes pour Mi. Messiaen voltooide Poèmes in 1936 (de versie voor sopraan en orkest ontstond een jaar later) en Chants in 1938. La Mort du Nombre, eveneens op eigen tekst, voor sopraan, tenor, viool en piano, stamt uit 1930.
Hoewel het werken zijn die vrij vroeg in Messiaens creatieve geest hun weg hebben gevonden, vinden we daarin al de eerste karakteristieken van zijn latere werk, de betoverende transformatie van religieus getinte beelden (zo zijn de Poèmes gestoeld op tekstfragmenten uit het Nieuwe Testament) en persoonlijke indrukken naar muzikale expressie. Voorts kan het niemand ontgaan dat in de beide cycli het sensueel-erotische een prominente plaats inneemt, ingegeven door zijn warme maar uiteindelijk toch stukgelopen relatie met zijn eerste echtgenote, de violiste en componiste Claire Delbos. Chants hangt ten nauwste samen met de geboorte van hun zoon Pascal.
In La Mort heeft Messiaen twee zielen samengebracht, beiden vervuld van diepe treurnis doordat zij van elkaar gescheiden zijn. De tweede ziel: ‘Je veux m’approcher / Quelle force invisible m’arrête? / Pour qui ces liens? / Pour qui ces chaines?’ Op de vragen komt geen antwoord.
Barbara Hannigan toont ons in al haar vocale schoonheid een subliem vloeiend mengsel van intensiteit, intimiteit en verfijning, met Bertrand Chamayou in zijn hoogst inspirerende en kleurrijke rol van pianist (‘begeleider’ voldoet sowieso niet, in genen dele). Ze werken al lang met elkander samen en lijken daardoor een muzikaal bijna intuïtieve relatie te hebben opgebouwd waar ook dit recital ten volle van profiteert. Poèmes pour Mi verlangt volgens de componist weliswaar een ‘soprano dramatique’, een eis waaraan Hannigan met haar vrij lichte sopraanstem niet aan kan voldoen, maar haar uitdrukkingskracht maakt veel goed.
In La Mort du Nombre treft eveneens het verbeeldingsvolle en van nodeloze theatraliteit verstoken aandeel van de tenor Charles Sy. De violiste Vilde Frang paart een gloedvolle toon aan diep gevoelde expressie.
