Het is toch een speciale ervaring als je bij Bozar zélf op het podium zit, geconfronteerd met die rode zitjes van een lege Henry Le Boeuf zaal en met vóór je een Steinway and Sons en een lege muziekstandaard, maar toch samen met een talrijk opgekomen publiek. Het is de nieuwe setting waarmee Bozar jonge talenten de kans wil geven om hun kunde te tonen, met een publiek dichter en intiemer bij de muzikanten. Het is de opvolger van de vroegere zondagse “Next Generation” formule die nu omgedoopt is tot “Concert-Croissant”: je kan voortaan vooraf in Café Victor om 10u genieten van een ontbijtje en dan om 11u het ochtendconcert volgen. En vorige zondag stonden op dat podium violiste Sarah Bayens en haar collega pianist Markiyan Popil. Sarah Bayens is zo’n jong talent dat in 2022 laureate werd van de Cecilia-prijs als “ Jong Musicus van het Jaar”, wedstrijd georganiseerd door de Vereniging van de Belgische Muziekpers. En het is natuurlijk voorzitter Patrice Lieberman die haar nu fier kan voorstellen als winnares, want dan krijg je als prijs een concert op deze prestigieuze plek aangeboden. Dat is al jaren de afspraak met de muziekafdeling van Bozar.
Sarah Bayens is 24, ze woont en studeert nog in Wenen maar is ook vaak in ons land te horen en speelt ook met het Susato Trio dat ze samen met de cellist Mikko Pablo en pianist Markiyan Popil startte in 2022. Het is met deze laatste dat ze hier werk van Mozart, Bartók en Mendelssohn brengt.
Sarah Bayens en Patrice Lieberman
Kamermuziek dus, in die grote lege zaal maar op dat kleine, volle podium. En dat is toch inderdaad een speciale ervaring. Je zit als het ware bij de artiesten op schoot en jij met je oor bijna in hun instrument. Maar eigenlijk ook bij de componist op schoot. Want zo helder, zo dicht heb je die sonate van Mozart (KV 304) nog niet gehoord. En je denkt: zo moet kamermuziek – ooit bedoeld om in de huiskamer te spelen- vroeger geklonken hebben met die amateurmuzikanten. Maar hier geen amateurs aan het werk. Het duo voert die partituur van de 22-jarige Mozart perfect uit, en vooral: je hoort die perfectie van op geen twee meter van waar je zit! Je ziet de snaren bijna bewegen onder de druk van de strijkstok, je hoort de vingers de toetsen aanslaan. Twee delen maar, een stevig allegretto en een teder menuet. Meteen heftiger wordt het met twee bekendere Roemeense volksdansen van Béla Bartók in een versie voor viool en piano. Virtuoos maar ook intiem. En met de openstaande klep van de vleugel komen de pianoklanken je soms heel hartstochtelijk toegewaaid maar van zo dichtbij ook heel intiem naar je toe gefluisterd.
En ook bij de Mendelssohn sonate luister je weer naar de vioolklanken zoals de violiste ze zélf moet horen, zo dicht én virtuoos in al de bewegingen. Je moet hen geen jonge talenten meer noemen, maar jeugdig gepassioneerde muzikanten op weg naar een glansrijke carrière. Sarah Bayens blijkt met dit laureatenconcert haar Cecilia-prijs meer dan waardig te zijn. De nieuwe formule is geslaagd en de vertolkers zelfs met grote onderscheiding.
