Het was als een klein wonder toen de muziek van Nikolai Kapustin door een breder westers publiek werd ontdekt: Wie was deze Sovjet (!) componist, wiens werken het meest klonken als improvisaties van Oscar Peterson … en toch volledig gecomponeerde “klassieke” muziek waren, met ingewikkelde partituren die zwart zagen van de noten? Naarmate we steeds meer van Kapustins muziek ontdekken, zoals ook op deze opname te horen is, ontwikkelde Kapustin zijn stijl subtiel en gestaag verder. Hij ging met zijn tijd mee; de jazz die hem beïnvloedde veranderde door de jaren heen, en daarmee ook zijn muziek. In die zin heeft Kapustin zich nooit vastgepind op een “gevonden stijl”, maar bleef flexibel in zijn benadering van het materiaal dat hem inspireerde, evenals de integratie daarvan in het klassieke orkest. Kapustins stijl is, in dat opzicht, juist dat hij jazz en klassiek zo onlosmakelijk heeft samengevoegd.