Een componist voor kenners Vergeleken met Haydn, Mozart en Beethoven heeft Luigi Boccherini het nog steeds moeilijk en krijgt hij van uitvoerders en publiek niet de waardering die hij eigenlijk verdient. Zelfs een slimme geest als Charles Rosen maakte in 1971 een klassieke beoordelingsfout in zijn boek The Classical Style, dat nog steeds de moeite van het lezen waard is, toen hij zijn muziek afdeed als “betekenisloos” en “smakeloos”. Boccherini is nog steeds een componist voor een paar kenners.

Een van deze kenners is de cellist Steven Isserlis; in het begeleidende boekje bij zijn opname van geselecteerde concerti en kamermuziek van Boccherini, is hij enthousiast: “In tegenstelling tot Haydn, die bijna van dezelfde leeftijd was, wilde Boccherini nooit shockeren; hij gaf er de voorkeur aan een ruimte van ideale schoonheid en verfijnde sensaties te creëren voor zijn musici en luisteraars – en hij slaagde hier als geen ander in. In vergelijking met Mozart en Haydn lijkt hij misschien onschuldig, zelfs naïef, maar die indruk is misleidend – hij is gewoon anders. Die twee vervolgden hun carrière in Wenen, in het centrum van het muzikale leven, en waren helemaal van deze wereld; Boccherini bracht meer dan de helft van zijn leven ver weg in Spanje door, waar hij leefde in zijn eigen idyllische wereld van de zintuigen.” Het is geen toeval dat Alexandre-Étienne Choron en François Joseph-Marie Fayolle in hun Dictionnaire Historique des Musiciens (1810-1811) in 1810 het veel geciteerde bon mot bedachten: “Als God tot de mens wilde spreken in muziek, zou hij dat doen door middel van Haydns muziek; maar als hij zelf muziek wilde horen, zou hij kiezen voor de werken van Boccherini.”

Misschien zullen prominente voorstanders zoals Steven Isserlis erin slagen om Boccherini’s muziek met hun opnames naar een breder publiek te brengen, zodat hij eindelijk de belangrijke plaats in het bredere bewustzijn inneemt die hem tot nu toe door onwetendheid is onthouden.