Door de vele sporen die Robert Schumann verspreidde, begon zijn creatieve carrière, het album voor de Jugend op. 68 (1848) bezette een enkele keer: piccola «enciclopedia domestica» van vorm, stili en sentimenti concepita – nelle parole dell’autore – per «educare mano, cuore e orecchio» dei figli. Deze pagina is rustig in het huis van Dresda, in Europa woedend en moti del ’48; Het fijne pedagogische onderwijs is dat het een traditie is: het genereren van een erfgoed van muzikale en morele waarden, quasi een minder bekende bestemming op een hoger tempo en op afstand.
Nella prima lettera da Endenich a Clara (30 september 1854) Schumann roept het proprio quell’album op, de progressie van de figlie “met Beethoven en Mozart, zijn soprattuto met dit album”. Il pensioen dell’op. 68 weet een ideale persoon voor de internationale padre, niet – per brief – van Robert en Clara. De kaart, protratto sino al 5 maggio 1855, en de ultieme dialoog coniugale superstite prima del stilte die voorafgaat aan de morte del compositore (29 oktober 1856).
De huidige registratie is niet bedoeld om het album voor de jeugd te integreren, maar is een keuze uit een deel van de boeken, accostati in een ordinair verhaal met cronologische informatie, maakt een dichterlijke reisroute door de kindertijd, richt zich op de omvang en de nostalgie van volwassenen. De miniatuurpianist klinkt met tussenpozen door de estratti epistolari – beëdigt al de stem van de advocaat en de doppiatore Pino Insegno – maakt parola en suono cooperano al de kosten van een unieke vloeiende dramaturgische: de muziek van de letter, de letter wordt gerestitueerd met een profondità biografische of suoni.
Alle bijzondere fisionomia van het progetto dragen bij aan de interpretatie van Giorgio Carnini, pianist en organist van de internationale fama: alcuni numeri dell’Album sono stati trascritti and eseguiti all’ organo – opera inedita su disco – allo scopo di valorizzare le componenti contrapuntistiche and corali latenti nei pezzi, Als de timbrica van de tavolo wordt versterkt in een huiselijke kroonlijst, in Schumann, sluit dan niet uit dat de liturgische liturgie van de traditionele luterana wordt herhaald. De dialoog met de smakelijke pianistiek en het organo-instrument après-nuove propettive uditive, mettendo in luce, da un lato, the connessione ideal for Hausmusik and musica chiesastica; Bovendien wordt de dimensie «miniaturen in miniatuur» weergegeven door Schumanniano.
Il percorso si apre con la celeberrima «Melodia» (n. 1) – germe generativo dell’intera raccolta – per approdare, attraverso tappe di vivacità infantile («Cavaliere selvaggio» n. 8, «Araldo di primavera» n. 13), een momenti di contemplazione interiore («Fuga» n. 24, «Piccolo studio» n. 14), fino alla chiusa affidata ancora all’«Araldo di primavera», quasi een suggellare een ciclo ritmico di speranza. De epistolari si innestano komen voort uit een verhaal: de ricordo dei figli, de gioia voor de aankomst van de ultieme tijd, de ammirazione voor Brahms, de angoscia van de ultieme stilte.
In dit geval wordt een mozaïek van op. 68 Als je de werkelijkheid van de werkelijkheid en de verbeelding ziet: een deel van de kaart van Endenich, de geografische kaart van Schumann – zoals – zal een toekomstig idee bepalen. De wisselstroom tussen pianisten en organisten, die met parola-recitata wordt gespeeld, komt tot uiting in een clair-obscur-achtige sfeer van poëtische romantiek: een impuls van de muziek, de hele ombra van de perdita; En terwijl u de controle houdt, kunt u een «felicità raggiungibile» krijgen.
Voor Clara is er sprake van dubbele omaggio: a Clara Wieck, pianiste, moglie, interprete e custode instancabile dell’eredità schumanniana; Terwijl Robert bezig is met de intimidatie die hij in de kunst kent, denkt hij aan de toekomst en zal hij een repertoire aan onderwijscapaciteiten ontwikkelen zonder de technologie van zijn interieur te gebruiken.

Let op een partire dal testo introduttivo di Vincenzo De Vivo per il concerto «A Clara, Da Clara»