Hoewel “Israël in Egypte” voor het eerst werd uitgevoerd op 4 april 1739, in een driedelige vorm, componeerde Händel dit oratorium waarschijnlijk oorspronkelijk zonder een volledige tekst. Hervé Niquet heeft ervoor gekozen de versie op te nemen die Berlioz – en de hele 19e eeuw – als definitief beschouwde, namelijk in twee delen: de Exodus en het Lied van Mozes . Uitgevoerd aan het einde van de coronacrisis, getuigt deze productie ook van de vreugde van de zangers en instrumentalisten van het Concert Spirituel om weer samen muziek te maken: het slotkoor “is een unisono vreugdekreet”, zegt Hervé Niquet, die in deze werken een “bijna tastbaar drama” ziet: twee koren, tegenover elkaar opgesteld aan weerszijden van het orkest, reageren op elkaar, tussen heftige antwoorden en monumentale unisono’s. Hun verwevenheid in helse bewegingen is alsof het voor onze ogen is opgevoerd.”