Maar Debussy’s Preludes gaan nergens aan vooraf en zijn op zichzelf staande stukken. Maar de titels van Debussy’s Preludes staan aan het einde van elk stuk. Debussy was niet alleen een van de grootste componisten aller tijden, maar hij was ook een zeer gecultiveerd man, met een briljante intelligentie, belezen en in staat om geestig en innemend te schrijven. De ‘impressionistische’ stam van zijn output is duidelijker in de werken die voorafgaan aan de Préludes, en zou steeds verwaarloosbaarder worden naarmate Debussy’s esthetiek zich in latere jaren zou richten op een droger perspectief. Het ‘symbolistische’ element is nog steeds vrij uitgesproken in de Préludes, maar is verre van een overkoepelende titel die alle elementen van deze stukken kan verklaren en demonstreren. Debussy’s Préludes zijn geïsoleerde stukken, die ‘preludes’ tot niets zijn, en staan niet alleen in het muzikale repertoire. Debussy’s zorgvuldige aanduiding van de voltooiingsdatum van elk stuk stelt ons in staat om hun chronologie met zekerheid vast te stellen. Deze kristalheldere eenvoud kan echter misleidend zijn, aangezien ten minste enkele van de stukken op een veel vroegere datum zijn geschreven of bedacht. Een gelaagde schriftuur, met weinig tonale dubbelzinnigheden, lijkt een feestelijke context te reconstrueren in het zonnige landschap van Zuid-Italië; fragmenten uit volksmelodieën worden afgewisseld onder en over een meeslepend tarantella ritme, onderbroken door klanken van heldere bekkens. Als de tegenstelling Les sons / Les collines hier niet hoorbaar is, vinden we een soortgelijke juxtapositie na dit eerste nummer van de cd. Hier vinden we Bruyères uit Boek Twee: het is een stuk dat doet denken aan Debussy’s vroegere stijl, waar de eenzaamheid van een geïsoleerde melodische lijn (misschien zinspelend op een eenzaam herdersfluitmelodietje) soms een verleidelijke maar sobere harmonisatie vindt. Met La Puerta del vino verlaten we de stille eenzaamheid van de heide en haar grenzeloze landschappen om een compleet andere omgeving te bereiken. Debussy werd diep verleid door muzikaal exotisme; een van de mijlpaalervaringen van zijn muzikale leven was de Parijse Expo waar hij een Javaanse gamelan kon horen en de toonladders, stemmingen en klanken van een andere wereld kon ervaren. Talrijke stukken, voor piano en orkest, uit zijn pen verbeelden de landschappen en klanklandschappen van Spanje: in dit geval kreeg de componist de inspiratie waarschijnlijk van een ansichtkaart waarop Granada’s Puerta del vino in het Alhambra staat afgebeeld. Over het Habanera-ritme heen roept een melodische lijn met improvisatorische kwaliteiten de Andalusische cante jondo op. Een ander soort exotisme is te vinden in Danseuses de Delphes, het stuk waarmee boek één in de oorspronkelijke volgorde opent. Hier is het exotisme zowel geografisch (Griekenland) als historisch, aangezien de suggestie tot Debussy kwam van een oud Grieks beeldhouwwerk dat drie priesteressen/danseressen uitbeeldt, gewijd aan de cultus van Apollon en daarom ook profetessen. Ook hier realiseert Debussy een meerlagige polyfonie, onderbroken door het geluid van sistra en de langzame, gecomponeerde en elegante bewegingen van deze oude dansers oproepend. Edward La Vine, een Amerikaan, had het bizarre personage van generaal Lavine gecreëerd, ‘de man die zijn hele leven soldaat is gebleven’; Debussy portretteert deze parodie op het militaire leven, met invloeden van de muzikale voorouders van de jazz. De feeërieke bewoners van de rivieren hadden al veel muzikanten voor Debussy verleid en water was een van de natuurlijke elementen die hij het liefst uitbeeldde. De piano roept gitaarklanken op, als een gitarist die zijn instrument stemt en aarzelend zoekt hoe hij zijn serenade moet beginnen. Leven en dood, stilte en levendigheid: Minstrels, het slotstuk van Book One, portretteert de fantasie en vrolijke roekeloosheid van een groep Amerikaanse ‘minstrels’, wier muziek – eens te meer van voor de jazz en vooruitlopend daarop – overeenkomt met hun briljante optredens waarin acrobatiek, clownerie en muziek door elkaar lopen.