Voordat Johannes Brahms met zijn symfonieën de concertzalen veroverde, maakte hij naam als koordirigent. Hij leidde vocale ensembles in zijn geboortestad Hamburg, in Detmold en in Wenen en verrijkte het repertoire met zijn eigen muziek. “Ein deutsches Requiem”, gecomponeerd tussen 1865 en 1868, is zijn meest omvangrijke koorwerk en een mijlpaal in zijn artistieke ontwikkeling. Brahms combineert in dit werk passages uit het Oude en Nieuwe Testament op een onconventionele manier: de mens tot wie de tekst en de muziek zich richten, is niet langer de overledene, om wiens verlossing wij bidden, maar de overlevende die getroost moet worden. Brahms keerde zich hiermee af van de kerkelijke conventies en creëerde een zeer atypisch Requiem, dat niets te maken heeft met de vaak opgevoerde Latijnse dodenmis van de katholieke kerk. In plaats daarvan was het van begin af aan ontworpen voor concertzalen of kerkconcerten. Muzikaal gezien put het Requiem op een zeer persoonlijke manier uit eerdere tradities, maar het blijft stevig verankerd in een romantische koortaal, soms ingebed in weelderige orkestrale structuren. Na talloze veelgeprezen opnames gewijd aan de religieuze muziek van Bach, Mozart en Beethoven presenteren Masaaki Suzuki en het Bach Collegium Japan nu hun unieke visie op Brahms’ meesterwerk.