“Als ik de Bachsuites speel, heb ik opeens het gevoel dat ik de handen van Giacometti zie die het geluid voortdurend kneden tot er een gezicht ontstaat. Dit gevoel is heel nauw verbonden met de Bachsuites. Je moet diep in de snaar graven om de frase te baren, om ervoor te zorgen dat hij goed ademt: een frase die voortdurend in wording is, die zichzelf voortdurend creëert en opnieuw vormgeeft. Ik heb lang gewacht met het opnemen van deze suites. Op een dag, of eigenlijk op een nacht, ben ik begonnen. Toen kwam de ontmoeting met Sarah Moon. Toen ik voor het eerst het verlangen voelde om de Bach suites op te nemen, bleef ik dromen van haar schilderijen; want telkens als ik ernaar kijk, denk ik aan de schepping van de wereld, het scheiden van de wateren, het verschijnen van de aarde, allemaal voor het begin van de geschiedenis.” (Sonia Wieder-Atherton”)