Onze website is vernieuwd, geef zelf je evenementen in. Heb je een fout gezien. Mail ons!

Klassiek Centraal

Antwerp Symphony geeft Symfonie IV van Van Hove vleugels

Soms hoor je vanaf de eerste maat of de samenwerking tussen dirigent, orkest en componist klopt. Deze zeldzaamheid deed zich vrijdag voor bij de première van Luc Van Hoves Symfonie IV, waarbij het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van Elim Chan liet zien hoe energie, trots en plezier uitmonden in een pakkend muzikaal verhaal.

Op papier heeft de nieuwe symfonie een klassieke vierdelige structuur maar bij Van Hove is dat met een twist. De eerste drie delen zijn kort en lijken schetsmatige voorstudies te zijn van het grote symfonische gebaar in de finale. De finale, die even lang duurt als de drie voorgaande delen samen, is zowel een uitvergroting als een synthese van de voorafgaande bewegingen. De basis van symfonie is een verdeling van de twaalf tonen van het octaaf in twee elkaar aanvullende groepen van acht en vier tonen. Van Hove wil hiermee een symbiose bewerkstelligen tussen de traditionele stijl waarin tonen hiërarchisch zijn gegroepeerd en een hedendaagse benadering waarin elke toon evenwaardig is. Daardoor zweeft het stuk tussen een tonale en atonale organisatie, in Van Hoves woorden: post-tonaal.

Het eerste deel is een andante waarbij vooral de strijkers met trillers aankondigen dat de zon opgaat in een bergachtig landschap. Hout- en rietblazers krinkelen met korte dansmotiefjes om de strijkers. Koperblazers blijven nog op de achtergrond. In dit deel gaan tederheid en bescheidenheid samen. Het tweede deel is een scherzo waarin de wereld tot leven komt. Blazers en percussie brengen vaart en plezier in het verhaal en zwepen de beweging op tot een spectaculair klankfestijn. Hier en daar zijn jazzy elementen hoorbaar waardoor de luisteraar de indruk krijgt dat het verhaal zich het Amerika van de jaren vijftig afspeelt.  Het rustige derde deel fungeert als moment van reflectie, hier valt de schemering in en wijst de vibrafoon de weg naar een tropisch vervolg.

Dansfeest

De finale begint dan ook met een korte terugblik naar het sfeervolle einde van de derde beweging, via een korte passage van de klarinet (Benjamin Dieltjens), om langzaam wiegend op te bouwen naar een dansfeest van percussie, trompetserenades, paukenslagen en uithalen van de trombones. Uiteindelijk wordt de symfonie zorgzaam neergelegd in een vertrouwenwekkende cadenserende beweging, een cool-down die zo uit het klassieke boekje komt.

Dirigente Elim Chan leidde het orkest met een tomeloze energie en een inspirerende expressie naar grote hoogte. Soms steeg zij boven het orkest uit als een adelaar om dan weer als een zeemeeuw naar beneden te buitelen, gefocust en in totale controle. Haar timing, nuance en kleurgevoel hebben een beslissend stempel gedrukt op de luisterervaring van het publiek.

Details:

Titel:

  • Antwerp Symphony geeft Symfonie IV van Van Hove vleugels

Blijf op de hoogte

Elke donderdag sturen we een nieuwbrief met de meest recente berichten op onze website

– advertentie –