Anneleen Lenaerts speelde een uur durend solorecital met repertoire van haar nieuwe album Vienna Stories. Alweer tien jaar geleden begon voor de toen net afgestudeerde Lenaerts, de baan van haar dromen. Ze werd tot haar grote verrassing aangenomen als soloharpist bij de Wiener Philharmoniker. Het album Vienna Stories is een soort weerspiegeling van haar muzikale avonturen de afgelopen jaren in Wenen. Zowel van verscheidene opera’s waar de harp een belangrijke rol in speelt, als van symfonische werken waar Lenaerts bijzondere concertherinneringen aan koestert.

Vooraf werd aangekondigd dat Lenaerts geen tekst en uitleg tussen de stukken door zou geven. Jammer, maar de reden hiervoor liet zich al snel raden: het was koud in de Sint-Dionysiuskerk. Bezoekers hielden de jassen aan, en tussen de stukken door kon een oplettend oog Lenaerts in haar handen zien wrijven om ze warm te houden.

De avond werd ingezet met Zabels Fantasie op thema’s uit Faust door Gonoud. Lenaerts imponeerde met haar technische precisie. Merkbaar was dat ze zich ten volle bewust was van de bedoelingen van de componist. Alle melodielijnen werden stijlbewust en tot in de puntjes verzorgd neergezet.

Daarna volgde “Walthers Preislied” uit de opera Meistersinger van Wagner, in arrangement van Hans Trnecek. Lenaerts toonde haar kunst om iedereen mee te nemen in de prachtige zanglijnen van het stuk. Het was alsof haar vingers in diepe tonen zongen tot het publiek.

Het programma werd vervolgd met een door Lenaerts zelfgeschreven Fantasie op La Bohème van Puccini. Een traditie onder invloedrijke harpisten begin 19de eeuw, om zo de technische mogelijkheden van hun destijds ‘nieuwe’ dubbelpedaal instrument te tonen en het beperkte repertoire uit te breiden. Weer prachtige melodielijnen en kraakheldere arpeggio’s. Zelfs het pianissimo spel drong in de enorme kerk tot in de kern door.

Bij de Moldau van Smetena, alweer in arrangement van Hans Trnecek, speelde Lenaerts alle rivierloopjes met dusdanige elegantie dat het leek alsof het haar geen enige moeite kostte. Na afloop verscheen er tijdens het applaus een brede glimlach op haar gezicht. Het verraadde misschien ietwat dat de harpiste blij was deze uitdagende kaskraker tot een virtuoos einde te hebben gebracht.

Als afsluiter twee eigen arrangementen. “Lied aan de maan” (uit Rusalka) van Dvořák, waarin de harpiste met de emotionele melodie ontroerde. En Les Preludes (S97) van Liszt, waar Lenaerts de intense, donkere klankkleuren in de bassen van haar instrument prachtig liet klinken.

Na een staande ovatie keerde Lenaerts terug op het podium voor een toegift. Plots toonde zij zich van een heel andere kant en vlogen de pedal slides, nail glissando’s en jazzy timing ons om de oren. Na onze ‘reis’ langs Lenaerts haar tienjarig jubileum in Wenen, was dit een verfrissende afsluiter. De harpiste heeft klaarblijkelijk ook nog heel andere kwaliteiten in huis!

Informatie