Net als de cantate met instrumenten ontstond het motet voor solostem en twee alten, meestal twee violen, in Italië aan het begin van de 17e eeuw. Het werd niet alleen in Frankrijk geïntroduceerd door Marc-Antoine Charpentier, maar ook door Italianen die door Frankrijk reisden. Het motet werd een van de belangrijkste “ambassadeurs” van de Italiaanse smaak en gewoonten. Aan het begin van de 18e eeuw kende het twee magnifieke illustratoren, praktisch tijdgenoten: André Campra en Nicolas Bernier.

De natuurlijke aantrekkingskracht van Campra tot Italiaanse muziek is gemakkelijk te verklaren: hij was de zoon van een Italiaanse arts die zich in Aix-en-Provence vestigde en in diezelfde stad een leerling was van de grote Poitevin. In het geval van Bernier zou dit, volgens bepaalde bronnen, verklaard kunnen worden door het feit dat hij in Rome een leerling was van de Venetiaan Antonio Caldara, een van de belangrijkste componisten van zijn tijd.