Een soms sonore, dan weer vederlicht parelende piano, doorleefde tegenzang van de viool, een efficiënte cello… Met deze ingrediënten voor een gedroomd Piano Trio dwongen Christina Scheicher, Clemens Böck en Anne Keckeis, samen het Accio Piano Trio Salzburg, een volle Predikherenkerk tot aandachtig luisteren en dankbaar applaudisseren. Soms kon een schuchter applausje het einde van een werk niet afwachten. Maar wat wil je? In Bozar en met de Elisabethwedstrijd is het publiek in hetzelfde bedje ziek.
De Accio’s brachten niet allemaal even toegankelijke muziek
Het begon met een ‘Sonatensatz’ van een 15-jarige Franz Schubert (1797-1828). ‘Die Forelle’, ‘Der Tod und das Mádchen’, ‘Rosamunde’, die krijgen we meer dan ons lief is te horen. Maar dit heerlijke ALLEGRO van amper tien minuten uit het Trio D.28 klonk onterecht onbekend in vele oren. Een melodie om bij weg te smelten zette de toon voor werk uit de tijd van Mozart en Haydn. En die tijdsgeest respecteerde dit jonge Trio voorbeeldig. Ze komen nu eenmaal uit Salzburg, waar ze afstudeerden aan de Mozarteum Universiteit.
Steun van de stichting Jehudi Menuhin -Live Music Now-, een eerste optreden in het Wiener Konzerthaus, optredens in Paleis Mirabell en een debuutconcert in het Mozarteum met de beroemde zanger-presentator Rolando Villain, een selectie om Oostenrijk als cultureel ambassadeur wereldwijd te vertegenwoordigen… je moet het maar verdienen!
Ook Mozart stond op het programma, zij het met Klaviertrio KV 442, een samenraapsel van drie onafgewerkte manuscripten die weduwe Konstanze te gelde wou maken en die, hoe charmant ook, ondanks de kunde van Abbé Maximiliaan Stadler, niet de impact hebben van wat we van Mozart gewoon zijn.
Van Oostenrijk ging het naar Tsjechië, van de 18de naar de 19de eeuw
De eerste van de vijf ‘Bergerettes’ van Bohuslav Martinŭ maakte onmiddellijk duidelijk dat Martinŭ de Romantiek ontgroeid was: onder hortende ritmes, uitdagende dissonanten en een helse vaart ging een poëzie schuil die eigen is aan de Tsjechische volksmuziek en die zich enkel manifesteerde in de langoureuze melodie van de middensectie. Dit contrast bracht het Trio mooi naar boven.
Kers op de taart was het zo populaire ‘Dumky-Trio’ van Dvorak: een half uur opgestapelde emoties. En die kunnen op veel manieren geuit worden. Terwijl de actuele melomaan meer en meer met laaiende Romantische versies geconfronteerd wordt, kozen de Accio’s voor een sobere, ingehouden benadering. Zo bleven ze trouw aan het eigen van een ‘duma’: een droefgeestige volksballade en bleven ze ver van de uitbundigheid van Hongaarse Dansen en van de overrompelende levensvreugde van een componist die op het toppunt van zijn carrière stond.
Deze ingetogenheid paste perfect bij de hulde die Alfons Deleus bracht aan Vorst Anton II Esterházy de Galántha, de 13de telg in rechtstreekse lijn van het Hongaarse magnatengeslacht dat mecenas was van Haydn, Mozart en Beethoven. Waar de minzame Vorst als mentor, morele steunpilaar en goede vriend van de organisatoren Alfons Deleus en Marie-Jeanne Lambrechts bijna jaarlijks geïnteresseerd concerten bijwoonde, moest men nu vrede nemen met zijn foto, want hij overleed, bijna 89 jaar oud, eind september na een langdurige ziekte.
