Donderdagavond 4 september 2025 bracht het Deense barokensemble Concerto Copenhagen, onder leiding van klavecinist en dirigent Lars Ulrik Mortensen, een hoogstaand concert in de Henry Le Boeufzaal van Bozar. Met een uitgepuurd en intelligent opgebouwd programma zette het ensemble niet alleen de rijke muzikale traditie van Denemarken in de verf, maar onderstreepte het ook zijn status als toonaangevend ambassadeur van de historische uitvoeringspraktijk.

Händel sprak, zong en danste opnieuw

De avond opende feestelijk met de Water Music Suite nr. 1 van George Frideric Händel (1685–1759). In een frisse herordening van de delen, en met een levendig maar nooit gejaagd tempo, kreeg deze vaak gespeelde suite nieuwe glans. De articulatie was sprankelend, de frasering ademde vrijheid, en de dynamiek — vaak subtiel, soms uitbundig — hield de luisteraar voortdurend bij de les.

Onder Mortensens precieze maar luchtige gebaren klonken de houtblazers expressief en elegant, terwijl de strijkers warm, gedreven en dansant speelden. De Water Music verloor elke museale stijfheid en werd opnieuw wat ze oorspronkelijk was: een bruisende rivier van klank, bedoeld om te verrukken, te vieren en te verbinden.

Oude muziek, nieuw leven

Nadien richtte Mortensen zich kort tot het publiek. Hij lichtte de missie van zijn ensemble toe: “We willen muziek brengen alsof ze gisteren is geschreven.” Geen holle slogan, maar een artistieke leidraad die voelbaar bleef gedurende het hele concert.

Concerto Copenhagen speelde niet historiserend, maar levendig. Elke frase getuigde van overtuiging, spontaniteit en plezier. Intonatieproblemen bleven uit; integendeel, het ensemble viel op door zijn zuiverheid, balans en warme, homogene klank. De hobo’s en hoorns blonken uit in trefzekerheid en karakter — helder, glanzend, elegant.

Vergeten stemmen: Scheibe en Hartmann

Na de vertrouwde Händel volgde een gewaagde, maar waardevolle keuze: muziek van Johann Adolf Scheibe (1708–1776) en Johann Ernst Hartmann (1726–1792), componisten uit de overgangsperiode tussen barok en classicisme. Mortensen voorzag hun werk van context én een vleugje ironie: als klein land importeerde Denemarken vaak componisten, in dit geval beide uit Noord-Duitsland. Toch hebben ze het muziekleven in hun nieuwe vaderland een eigen kleur gegeven.

Scheibes driedelige Sinfonia in Bes klonk fris, direct en transparant. Hartmanns vierdelige Symfonie nr. 1 in D verraste met haar melodische inventiviteit en emotionele zeggingskracht. Concerto Copenhagen bracht beide werken met verfijnd samenspel, een levendig gevoel voor vorm en een dynamiek die natuurlijk aanvoelde. De muziek werd niet enkel uitgevoerd, maar verklankt met liefde en inzicht.

Dialoog in diepte: ingetogen grootsheid

Als sluitstuk van het programma koos Concerto Copenhagen voor het bekende Celloconcert in C van Joseph Haydn (1732–1809) — een werk dat zijn populariteit niet enkel dankt aan virtuoze flair, maar ook aan zijn verfijnde vormgeving en intieme zeggingskracht. Haydns muziek draagt hier geen pathetiek, maar spreekt in heldere lijnen en fijnzinnige dialogen.

De Deense cellist Andreas Brantelid zette van bij het begin de toon met een lezing die meer zocht dan effect: een interpretatie die luisterde, reflecteerde en verbond. In plaats van een bravoure-uitvoering — en daartoe zou Haydn zeker ruimte bieden — koos Brantelid voor een benadering waarin muzikale logica en emotionele nuance hand in hand gingen. Zijn spel was warm van toon, vrij van opsmuk en gekenmerkt door een zeldzame vanzelfsprekendheid.

De dialoog met het ensemble — geen begeleidingsmachine, maar een actieve gesprekspartner — verliep organisch en vitaal. Mortensen volgde de solist niet louter, hij ademde mee, anticipeerde, en leidde subtiel wanneer nodig. De cadens in het eerste deel bleef verankerd in de klassieke geest: virtuoos, ja, maar met een intern evenwicht dat het pure vertoon overstijgt.

Bijzonder sterk was het langzame tweede deel (Adagio), waarin Brantelid de melodie liet zingen met een verinnerlijkte intensiteit die niet sentimenteel werd. Elk motief kreeg ruimte om te ademen, maar bleef strak ingebed in het grotere verloop. In het rondovormige slotdeel (Allegro molto) brak de zon helemaal door: ritmische alertheid, spitsvondige accenten en een aanstekelijke lichtheid zonder lichtzinnigheid.

Haydn mag dan in de concertzaal een oude bekende zijn, Brantelid en Concerto Copenhagen bewezen dat er altijd nieuwe inzichten te vinden zijn — als men luistert met open oren en speelt met hart en verstand.

Bis met finesse

In plaats van een solistisch bravourestuk koos Brantelid voor een subtiel gebaar: samen met de solocelliste van het ensemble bracht hij twee delen uit een suite voor twee cello’s van Giovanni Battista Sammartini (ca. 1700–1775). Een tedere én feestelijke epiloog, die de verbondenheid tussen solist en ensemble onderstreepte — een laatste muzikale buiging, in innige eenvoud.

Een muzikaal eerbetoon aan Denemarken

Dit concert maakte deel uit van de culturele programmatie rond het Deense EU-voorzitterschap en bewees dat grootsheid niet altijd schuilt in programmatische zwaarte of monumentale bezettingen. Concerto Copenhagen bood geen pompeus spektakel, maar een inhoudelijk rijk en stilistisch coherent programma dat verleden en heden subtiel in dialoog bracht.

Meesterschap zonder opsmuk

Met dit optreden bevestigde Concerto Copenhagen dat historische uitvoeringspraktijk niets hoeft in te boeten aan frisheid, verbeelding of relevantie. De musici verenigden virtuositeit met verfijning, precisie met expressie, en brachten muziek die sprak, zong en leefde.

Lars Ulrik Mortensen toonde zich een meester in zijn vak — niet alleen als klavecinist, maar vooral als inspirator. Andreas Brantelid overtuigde met diepgang en integriteit. Samen weefden zij, met het ensemble, een muzikaal tapijt dat zowel kenners als nieuwe luisteraars wist te raken.

Laat ons hopen dat deze muzikale ambassadeurs van Denemarken snel opnieuw hun weg naar België vinden.